De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 2

[p. 357]

Wetenswaardigheden.

Eene lachverwekkende plant.

Volgens berichten van Amerika zou men aldaar eene plant ontdekt hebben, die ook in Arabië groeit, en die zeer zonderlinge eigenschappen bezit, mits ze behoorlijk toebereid en gebruikt wordt. Men noemt haar: de lachende plant. De plant lacht natuurlijk zelve niet en in zoo verre is naam ‘laughing plant’ minder juist; maar wanneer men de zaden er van eet, dan wekken die eene buitengewoon vroolijke stemming bij den eter op.

het zeggen der zee te oosten, naar eene schets yan l. von elliot.

Zij wordt beschreven als dragende lichtgeel gekleurde bloemen en daarna zachte en wollige zaadhuisjes, waarin kleine zwarte boonen bevat zijn. De naam van ‘lachverwekkende plant’ zou beter zijn, althans in onze taal.

De inboorlingen van dat gedeelte van Arabic, waarin de plant groeit, drogen die zaden en stampen ze dan fijn; en indien iemand dat

[p. 358]

zaadmeel dan gebruikt, begint hij weldra te springen en te dansen als een clown van een circus; hij zingt en maakt de zotste bokkensprongen. Die werking duurt ongeveer een uur en dan keert de patiënt weder langzamerhand in den gewonen toestand terug, terwijl hij later zich niets van de vorige uitgelatenheid herinnert.

De plant is nog niet voldoende bekend en draagt dan ook nog geen botanischen naam.

Rozenolie.

Is niet meer uitsluitend een voortbrengsel van het Oosten. In Duitschland heeft men meermalen proeven genomen tot het vervaardigen van Duitsche rozenolie, welke niet bijzonder goed slaagden. Maar nu is het de firma Schultheisz te Steinfurth gelukt, uit zelf gekweekte rozen eene olie te maken, welke de Turksche rozenolie in sommige opzichten overtreft. Vijf en twintig kilogrammen centifolia-rozen bladeren leveren 16 grammen zuivere olie op; maar 25 kilogrammen thee-, Bourbon-, en andere rozen slechts 6 grammen.

De stroonijverheid in Italië.

De zetel der vermaarde Italiaansche stroovlechterijen en het vervaardigen van hoeden wordt gevonden in de provinciën Modena en Florence. 't Is een tak van nijverheid aan Italië eigen, die alleen in de fabrieken zoo ongeveer 25,000 mannen en vrouwen aan den arbeid houdt; buitendien wordt veel op stuk gewerkt, zoodat het personeel, 't welk daaraan zijne krachten wijdt, ver over de 30,000 stijgt.

Gemiddeld genomen wordt voor eene waarde van 15 millioen frank per jaar aan vlechtwerk uitgevoerd en aan hoeden voor een bedrag van 5 millioen franken. Jaarlijks komt derhalve de totale waarde van den uitvoer van dit artikel op minstens 20 millioen franks te staan. Het stroo, daartoe gebezigd, groeit grootendeels in de provincie Modena en op den hoogen heuvelachtigen grond in de omstreken van Siena.

De voornaamste mededinger van Italië op dit gebied is het verwijderde China. Dit land voert minstens eene driemaal grootere hoeveelheid vlechtwerk uit, ten gevolge waarvan de prijzen van het Florentijnsche artikel sterk worden gedrukt.

Eene nieuwe suikerplant.

Indische plantenkenners, als Beddome, Braudis en Drury, hadden, reeds lang geleden, de aandacht gevestigd op de merkwaardige eigenschappen van den Mahwaen Moelaboom, welke omtrent centraal Hindostan in reusachtige bosschen welig groeit. Tot dusverre echter zijn die eigenschappen miskend geworden, behalve door de Hindoes zelven, die de bloesems, de vruchten en het zaad voor verschillende doeleinden weten te benutten. Plotseling evenwel heeft de Mahwaboom andermaal de opmerkzaamheid gaande gemaakt en ditmaal in die mate, dat zijne toekomst schitterend verzekerd schijnt. De vrucht levert eene aangename en voedselrijke spijs, het zaad eene kostbare olie, maar het is de bloesem, welke eene ware omwenteling in den geheelen suikerhandel dreigt te volvoeren, want deze bloesem bevat eene grootere hoeveelheid suiker dan beetwortel of suikerriet. Men zegt zelfs, dat daaruit eene kwantiteit suiker kan worden getrokken, welke gelijk is aan de helft van het gewicht der bloemen. Honderd pond mahwabloemen zouden derhalve vijftig pond suiker kunnen opbrengen.

Is deze berekening niet te optimistich, dan moet het duidelijk wezen, dat noch beetsuiker, noch rietsuiker de concurentie met mahwasuiker zal kunnen volhouden.

Daarbij komt de gewichtige omstandigheid, dat beetwortel en suikerriet, naar men weet, herhaalde, onverpoosde zorg eischen. De beplanting is kostbaar, het onderhoud er van evenzeer. Reeds daarom zou de Mahwaboom de voorkeur verdienen. Deze boom groeit in het wild, schiet op tot een hoogte van ongeveer 40 voet, en vereischt weinig zorg. Hij bloeit uiterst welig en de bloesem valt, gedurende den nacht, op den grond. Men heeft de suiker dus maar voor het oprapen! De Mahwa tiert allerwege, zelfs op de glooiingen der Himalaya's; men treft ze echter het talrijkst aan in de centraal Hindostan, in Rajpoetana en Goejerat. De Bheelo, of woudbewoners dezer streken, gebruiken de bloemen als voedsel in de wintermaanden, maar Indische whiskey-branders en Perzische stokers bezigen haar bij het distilleeren van Hindostansche jenever. Tot dusver schijnt niemand nog er aan te hebben gedacht het suikergehalte daarin te benuttigen.

Dit bericht is zeker niet van belang ontbloot, ofschoon het blijkbaar aan sterke overdrijving lijdt.