De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 2

[p. 9]

[Nummer 2]

Onze gravures.

Terug naar huis.

terug naar huis, naar max rentel.

In een kleinen overzetboot wordt een jong vriendelijk meisje met haar reisgoed naar de overzijde van het meer gevoerd. De vreugde straalt het lieve kind uit de heldere kijkers bij de gedachte dat zij binnen weinige stonden hare duurbare betrekkingen wederzien en wellicht voor goed met hen hereenigd worden zal. Wat heeft haar zoo jong en onervaren het ouderlijke huis doen verlaten? Eilaas, de karige winst die veld- en veestal opleveren, dwingen den landman zoo dikwijls van zijne dochters afscheid te nemen om hen in dienstbaarheid het brood te laten zoeken, dat hij hun niet geven kan. Misschien was zulks met de kleine onzer gravure reeds het geval en veroorloven betere dagen thans haren ouders het geliefde kind in hun midden weder te roepen. Wat er ook van zij, het maagdeken schijnt het gedurende hare afwezigheid goed gesteld te hebben, want kinderlijke onschuld is in hare opene blikken en krachtige gezondheid op hare ronde wangen te lezen.

Met vroolijke nieuwsgierigheid bestormt zij den ouden varensman met naïeve vragen over al hetgeen in het dorp gedurende haar afwezen voorgevallen is en de goedhartige man schijnt er vermaak in te scheppen haar gekeuvel zoo uitvoerig mogelijk te beantwoorden en deel te nemen in haar hartstreelend vooruitzicht van het wederzien.

In de duinen.

‘Hebt gij onze duinen wel eens bezocht?’ vragen wij Winkler Prins achterna. En wij antwoorden met hem:

‘'t Zou me spijten, zoo ge “neen” moest zeggen; want in zulk een bezoek is inderdaad iets verkwikkends. Als een geduchte wal tegen het woeden der baren strekken zij zich uit.

[p. 10]

Plaatst men zich op hunne hoogste toppen, dan ontwaart men aan de eene zijde den onmetelijken oceaan, die met statige kalmte zijne breede golven voortstuwt en met eene blinkende schuimkroon is versierd, en aan de andere zijde ziet men dorpen en huizen, die zich in het grazige dal aan de voeten van die zandreuzen hebben nedergevlijd. Beklimt den duintop gedurende eenen storm, en gij staat versteld over de vreeselijke beweging der wateren in het verschiet; gij vestigt met een angstig hart uw oog op het houten zeekasteel, dat ginds, te midden van het oorverdoovend geraas der vloeden, als een pluimbal her- en derwaarts wordt geslingerd. Beklimt den duintop gedurende een nachtelijk onweder, wanneer de zwarte wolkenzee, die aan den hemel golft, hare vurige pijlen uitzendt naar het opgeruide, donkere zeevlak, waarin zij zich spiegelt. Beklimt den duintop, wanneer de volle maan aan het heldere uitspansel drijft en haren zilverglans trillen doet op de lichtstreep der kabbelende wateren, terwijl het glinsterend witte zand zonderling afsteekt bij de slagschaduwen der hoogte. Beklimt den duintop na eenen brandenden zomerdag, bij het vallen van den avond, en ziet het zonnelicht verkoeling zoeken in het uitgebreide golvenbad; telkens zult gij voedsel vinden voor uwe verbeelding. Krachtig is de werking dier tafereelen op des menschen gemoed; en hij, die door de herinneringen zijner kindsheid met de zee en de duinen verbonden is, kan soms door een heftig verlangen derwaarts, door een zonderling heimwee worden aangegrepen. Hij sluit zijne oogen en verplaatst zich op het geliefkoosde tooneel. De driekleurige viooltjes lachen hem tegen, de gouden melitote of honigklaver verheft zich met geurige bloemen en de adem der frischheid waait hem uit de verte te gemoet.’

Het jonge tweetal op onze gravure behoeft nog niet door de kracht der verbeelding zich deze schoonheden hervoor te tooveren, want zij genieten die in werkelijkheid met volle teugen zonder echter te weten, welken schat van herinneringen zij voor de toekomst in hun gemoed verzamelen.

Stil en droomerig rusten zij te midden van de dichterlijke natuur. De ondergaande lentezon overwasemt den rustigen zeespiegel met rozengloed en doet duizenden smaragden en robijnen op de zachtrimpelende baren tintelen. Op dat veld van diamanten verschijnen en verdwijnen de zachtglijdende schepen, en de blanke, breedgewiekte meeuwen zweven er over en doen van tijd tot tijd kleurige peerlen rondom zich heen spatten. Ons paar kan dit heerlijk tafereel aanschouwen, gezeten op een geurig bloementapijt, waarover lieve, luchtige vlinders dartelen, en ofschoon uit hunne houding en wezenstrekken duidelijk spreekt, dat zij de pracht van de hen omringende natuur in hunne onervarenheid nog niet naar waarde schatten kunnen, toch ondergaan zij onbewust den invloed hunner dichterlijke omgeving. Zwijgend zitten broeder en zuster bij elkaar, en evenals de meeuwen zweven over den gulden waterspiegel en de vlinders fladderen over den welriekenden bloemenschat, dwalen zij weg in bontgekleurde, zoete droomen.

Waar blijft hij?

Aan dat zelfde venster stond zij zoo dikwijls als kind om haren vader des avonds te zien aankomen, als hij van den zwaren dagelijkschen arbeid wederkeerde. En als die geliefde, welke thans reeds lang bij den Heer rust, zich niet spoedig genoeg naar haren kinderlijken zin aan den omdraai der straat vertoonde, hoe vaak viel het dan niet van hare koraalroode lippekens: Waar blijft hij? Want Mina was van jongs af ongeduldig geweest, gansch in tegenoverstelling met hare jongere zuster Lena, die op iedere van hare wrevelige vragen met het bedaarde Hij zal wel komen! antwoordde.

Aan dit venster stond zij zoo vaak als volwassen meisje, in onbestemde mijmering verzonken, zonder zich zelve bewust te zijn, dat de bloesems van haar maagdelijk harte de zonnestraal verbeidden, die hen moest ontzwachtelen en tot frissche bloemen ontplooien, zonder te gissen dat deze knoppen in den weemoed, dien zij in haar gemoed uitwasemden, de vraag vertolkten: Waar blijft hij? Zoo droomde zij, wijl Lena, als eene hinde zoo onbezorgd, door het leven huppelde en in elk harer vroolijke liederen hooren liet: Hij zal wel komen!

Aan dat venster staat zij thans als verloofde; want hij is gekomen en ijverig en hoopvol wordt de linnenkast in gereedheid gebracht voor het bruidspaar, dat reeds binnen weinige dagen zijn vurigsten wensch zal verwezenlijkt zien. Mina wacht hem. Al lang is de echo verstorven van de metalen stem des klokkentorens, die het uur vermeldde, waarop haar brave toekomende voor heden de laatste zweetpeerlen van het voorhoofd wisschen mag - die eerekroon van den noesten en eerlijken ambachtsman. En nog is hij niet daar. Driemaal heeft Mina reeds haar naaiwerk ongeduldig neergesmeten en is naar het venster gesneld met den uitroep: Waar blijft hij? En even zooveel malen heeft de gestadige Lena lachend geantwoord: Hij zal wel komen!

En de gelukkige, oude moeder heeft insgelijks telkens in stilte bij zich zelve herhaald: ‘Ja, hij zal wel komen, ik ben er zeker van.’ Want zij weet hoe hij haar kind liefheeft, met al het mannelijk gevoel van zijn edel hart en haar tot de gelukkigste aller echtgenooten maken zal. ‘Ja, het zal alles wel komen op zijn tijd.’ denkt de bedaarde oude vrouw. En in verbeelding ziet zij hare dochter aan het venster, waar deze als kind zoo vaak afwachtend stond, als moeder met een blozenden kroezelkop op den arm, zooals zij zelve weleer, vol vreugde den vader te gemoet zien en hoort zij reeds weder een zilverig stemmeken vragen: Waar blijft hij?

Wereldtentoonstelling van Antwerpen. De trofee van den handel.

Zooals de voorzitter van het uitvoerend komiteit der Tentoonstelling op het plechtige inhuldigingsfeest zegde, werd het initiatief dezer gewichtige onderneming bijzonderlijk ingegeven door de noodzakelijkheid van bij de voltooiing der nieuwe kaaien en scheepvaartinrichtingen eene doeltreffende gelegenheid daar te stellen, om de vreemdelingen van alle oorden naar Antwerpen te lokken: alle natiën moesten zich komen overtuigen wat voordeelen onze haven aanbiedt en welk belang zij voor den wereldhandel oplevert.

Het gedacht onzer Wereldtentoonstelling is dus geenszins een uitvloeisel van eergierige denkbeelden, nog minder is het eene geldspeculatie, want algemeen is bekend hoe de financiëele afloop van dergelijke ondernemingen doorgaans volstrekt niet ten voordeele der inschrijvers strekt; de Wereldtentoonstelling werd ontworpen als eene stoute poging om Antwerpen voor goed tot de eerste haven van ons vasteland te maken.

Geen wonder dus dat de Antwerpsche handel in de Tentoonstelling de eereplaats bekleedt en dat zijn stapel zich als een triomfboog te midden der duizenden omgevende uitstallingen verheft.

De trofee van den handel, waarvan wij in dit nummer eene nette afbeelding geven, is opgericht in het kruispunt der groote middengalerijen, naar het plan van den bekwamen bouwmeester Eug. Geefs. Ofschoon slechts uitsluitend samengesteld van al de producten, door den Antwerpschen handel ingevoerd, heeft de kundige ontwerper niettemin met deze erg onaanzienlijke bouwstof een geheel weten te vormen, dat niet van grootschheid, zelfs niet van sierlijkheid ontbloot is en onbetwistbaar een eigenaardigen, ja, schilderachtigen aanblik oplevert. Zooals men ziet, lag het Antwerpsche stadswapen, met zijn gekanteeld kasteel, min of meer ten grondslag aan des bouwmeesters plan en brengt het burchtachtige gevaarte de legende van den reus Brabo vrij wel in herinnering. De eentonigheid der grauwe zakken, der tonnen en kisten van dien bouwkundigen handelsstapel wordt door kleurige Belgische, Antwerpsche en vreemde vlaggen en wimpels verbroken, terwijl het vergulde beeld van de Vrijheid der Schelde op zijn front hem nog een meer monumentaal karakter geeft.

De handelstrofee beslaat eene oppervlakte van 100 vierkante meters, is 15 meters hoog, werd samengesteld uit niet minder dan 104 vrachtwagens verschillende koopwaren, kost 10,000 franken van plaatsgeld en bij de 20,000 fr. van opbouwing.

Het benedengedeelte van den middentoren is tot eene soort van staalkamer ingericht, waarin, buiten een onnoemelijk getal waren, meer dan 600 verschillende soorten van graan vertegenwoordigd zijn. Aan de zij torens bevinden zich statistiek-tafels over de scheepvaart- en handelsbeweging van Antwerpen, waaruit wij de volgende wetenswaardige inlichtingen ontleenen, die eene ontegensprekelijke getuigenis geven van den snel aangroeienden voorspoed dezer stad sinds de onafhankelijkheidsverklaring van België:

In 1831 kwamen te Antwerpen slechts 389 schepen aan; in 1840.... 1,172; in 1850.... 1,426; in 1860.... 2,568; in 1870.... 4,125; in 1880.... 4,485 schepen. De gemiddelde vracht, die in 1831 slechts 134 tonnen per schip bedroeg, is daarenboven thans tot 800 tonnen geklommen. De waarde van den invoer, die in 1870 reeds tot 671 millioen franken beliep, is in den tijd van tien jaren nog verdubbeld.

Alles doet dus voorzien, als hoogere raadsbesluiten ons binnenlandschen en buitenlandschen vrede verleenen blijven, dat de Scheldestad inderdaad weldra de andere havens van het vasteland in belangrijkheid verre overtreffen zal. In alle geval is Antwerpen nu reeds feitelijk de eerste stad van België en laat als eene milde moeder het gansche vaderland in zijnen voorspoed mededeelen.