De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 1

[p. 25]

[Nummer 4]

de eerste rit van den prins, naar fritz neuhaus.

[p. 26]

Onze gravures.

De eerste rit van den prins.

De schilder van dit levenlustige tafereel verplaatst ons in het klassieke Duitschland der middeleeuwen.

Geen glanzend, gitzwart ros, maar een schalksche, bonte nar is het eerste paard van den tweejarigen vorstelijken telg. Zie, hoe hem de blauwe kijkers onder de welige blonde lokken vreugdevol schitteren en het aanminnige gezichtje verhelderen. Met onmiskenbaren aanleg tot praktischen zin, heeft hij met het mollige handje een der ooren van de narrenkap als teugel vastgenomen en trotsch voert hij zijn rijder over den geboenden vloer der zaal. Geene vrees dat zijne onervarenheid in die weinig beoefende rijkunst hem van den ongezadelden rug ten gronde zal doen glijden. De nette voedstermoeder, die op het gejuich van den schimmel toegeloopen komt, schijnt dan ook dit gevaar geenszins te duchten, al steekt zij uit overdrevene bezorgdheid de armen beschermend vooruit. Geniet, kleine prins, met kommerlooze vreugde, den dageraad uw levens. De teugels des bewinds, die u voor den middag van uw levenstijd zijn voorbehouden, zullen immers niet zoo gemakkelijk te behandelen zijn als de rinkelende narrenkap. Moget gij ze echter ook met zulke vaste en voorzichtige hand voeren, dat uw volk bij uwen levensavond de vereerende getuigenis van u afleggen kan, dat de last uwer regeering niet zwaarder om dragen was, dan gij het thans voor den vroolijken nar zijt.

Eene vliet in Amsterdam.

Niets is zoo eentonig en vervelend als eene stad op platten grond aangelegd en door geen levenwekkend water dooraderd. De straten verschillen er slechts van elkander door hunne min of meer grootere lengte en breedte, de pleinen en markten door hunne uitgestrektheid en hoekvormen, de openbare tuinen door hun aantal boomen en groen.

Spreek mij van eene heuvelige stad zooals Geeraadsbergen en Brussel, waar de beklimming der steiloploopende straten eene verwarmende krachtinspanning bij winterdag en wel is waar een paar druppelen zweet bij zomerweer vordert; maar waar die moeite ruimschoots beloond wordt door de prachtige vergezichten, die men er van op de hoogten te bewonderen krijgt. Spreek mij van eene stad, door het zachtkabbelende en zilverige water in eene menigte schilderachtige eilandjes verdeeld, zooals Gent en Amsterdam. Deze laatste stad draagt, met hare honderd zoogenoemde grachten, negentig eilanden en driehonderd steenen en houten bruggen, terecht den naam van Noordsch Venetië. Op talrijke punten van Neerlands hoofstad wordt de vreemdeling getroffen door schoone gezichten, vol lachend leven en handelsbeweging, zooals onze gravure, naar eene oorspronkelijke teekening van Gause, er eene te zien geeft. Het frissche water, door den gouden zonneglans overtogen, de hooge lommerrijke boomen en ouderwetsche gebouwen op de bedrijvige kaaien, de ladende en lossende schepen aan brug, inham en steiger, dit alles vormt een dier aanlokkende tafereelen, die voortdurend den wandelaar genoegen en den kunstenaar bezieling schenken zullen.

Huiselijk leed.

Al stond de naam des kunstenaars niet onder de gravure, toch zouden we in dit aangrijpend tooneel aanstonds eene compositie van den Hollandschen meester Israels herkennen; niemand toch dan hij bezit in die mate het geheim, de bewoners der Nederlandsche visschersdorpen naar het leven weer te geven, en den fijn dichterlijken takt om uit dat leven de treffendste grepen te doen. ‘Huiselijk leed’ is de titel dezer teekening, welker onderwerp zeker geene nadere toelichting behoeft. Ieder begrijpt, waarin het leed van de vrouw des huizes bestaat; zij gaat gebukt onder het besef, dat zij de liefde haars echtgenoots, die haar vroeger gelukkig maakte, verloren heeft; dat hij, in plaats van hare trouwe genegenheid, het gezelschap zoekt van slechte makkers en onder drank en spel de zorg voor zijn gezin vergeet. Inwendig door kommer en bezorgdheid verteerd, is de arme vrouw gedwongen, de kwinkslagen en ruwe taal der spelers aan te hooren, en het ontgaat haar niet hoe de sluwe gasten haar ongelukkigen man, door den drank bedwelmd, zijne zuurverdiende penningen afhandig weten te maken. Met den drankduivel dreigen armoe en ellende hare vroeger zoo welvarende woning binnen te dringen; zij peinst aan de schoone dagen van weleer, en wanneer zij die vergelijkt bij de sombere toekomst, die zij te gemoet gaat, dan ontzinkt haar alle moed. Lusteloos laat zij de hand in de schotel glijden, die het karig maal voor den volgenden dag bevat, en mistroostig staart zij in den kouden haard, waar de laatste vonk reeds lang is uitgedoofd. Wenschen wij met haar dat het verloren heil spoedig terugkeeren moge!