De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 1

[p. 9]

[Nummer 2]

Onze gravures

Jonge studenten.

jonge studenten, naar georg knorr.

Arme kinderen!

Zij zijn aan 't blokken, zooals men dit in schooltaal heet.

Hun précepteur - hij gelijkt wel een Duitsch domine - heeft de ziekte van den dag: hij bemoeit zich meer met politiek dan met zijne beroepsbezigheden.

Zonder voorafgaande verduidelijking heeft hij zijne leerlingen aan eene of andere moeielijke les gezet, om zich ongestoord te kunnen vermeien in het verslag der parlementszitting.

De leermeester vergenoegt zich met nu en dan door eenen strengen, waarschuwenden blik zijne kleine slachtoffers aan te manen van gelaten op de pijnbank te blijven.

Straks, tegen het einde van het lesuur, zal hij hun werk nazien en ongetwijfeld zijne verbazing te kennen geven over de toenemende bekrompenheid der verstandelijke vermogens van de kinderen.

Arme kleinen!

Dit tafereel, flink van groepeering en uitdrukking, bevat, ondanks zijn uitheemsche tint, ook voor ons, Belgen, eene strenge les.

Ook hier mangelt het den leeraar veeltijds aan vlijt.

Doch, wat erger is, wij missen de eensgezindheid voor de gewichtige taak der vorming van geest, hart en ziel der jeugd. En nochtans is de noodzakelijke, eenstemmige werking van priester, onderwijzer en ouders soms nog niet bij machte om die naar wensch en eisch te voltooien.

Hoe moet het dan met dien belangrijken plicht gesteld zijn, wanneer deze samenwerking verijdeld wordt en de onontbeerlijke goede ver-

[p. 10]

standhouding de plaats voor den tweespalt ruimen moet?

Die betreurenswaardige toestand is grootendeels, zoo niet geheel, het gevolg van de alomvattende bemoeiing van den Staat in het onderwijs.

Deze misvormt den leermeester tot een speelbal van politieke driften, doet hem vijandschap teelen, waar hij niets dan toegenegenheid en erkentelijkheid zou moeten oogsten, ontneemt aan zijnen maatschappelijken toestand alle vastheid, en, wat erger is, zij trekt de aandacht af van de hoogst noodige verbeteringen, die het onderricht, voor wat eigendommelijkheid en degelijkheid betreft, vooral bij onze hooge standen zou dienen te ondergaan.

Als godsdienstzin in het gemoed, vredezucht en liefde tot eigene taal en zeden in het hart, grondige beredeneering en helder begrip in het brein der jeugd door den onderwijzer geteeld worden, zullen wij niet meer hoeven te herhalen:

Arme kinderen!

Het nieuwe Belgische ministerie.

De Illustratie deelde in 1871 en in 1878 de portretten mede der toenmalige ministers; vandaag geven wij die der huidige leden van het ministerie, dat, zooals overigens algemeen bekend is, op 16 Juni van dit jaar als volgt door onzen koning samengesteld werd:

Mr. Jules Malou, hoofd van het Kabinet en minister van financiën.

In negen-en-dertig jaren tijd, zegt het Journal de Bruxelles, is het de derde maal dat de achtbare Volksvertegenwoordiger van Sint-Nikolaas aan het hoofd staat van dat belangrijk ministerie. Weinige ambtenaars van 30 Juli 1845 zijn er nog in de bureelen. M. Malou, altijd jong van lichaam en krachtig van geest, niettegenstaande zijne 74 jaren, levert voor onze tijdgenooten een eigenaardige en uitstekende type op van den politieken man, getrouw aan zijn geweten, zijne vrienden, zijn geloof en aan God. Eenvoudig in het privaat en openbaar leven, heeft hij onverlet het vuur der financiëele zaken doorstaan en hij komt terug aan het bewind met dezelfde goedhartigheid, waarmee hij het onlangs had verlaten. Sedert 19 Juni 1879 heeft hij al de oogenblikken, die niet ingenomen werden door de verdediging onzer groote politieke, maatschappelijke en godsdienstige belangen, besteed aan zijne familie, de letteren, de kunsten en de bloemen. Die geestige ‘buitenman’ is een onzer uitmuntendste tuinbouwers. De loopbaan van M. Malou kan als een voorbeeld aangehaald worden voor het jonge geslacht. Sedert meer dan eene halve eeuw, werkt ‘vader Malou’ voor de verdediging van 's lands zaken, en dat aanhoudend werk heeft noch zijne lichamelijke krachten, noch zijne krachtdadigheid van geest versleten. Het werk doet leven. Sedert den dag waarop de nieuwe minister van financiën, in de vierde klas te Saint-Acheul, een boek van Homerus in uitmuntende hexameters overzette tot heden, heeft hij geen enkelen dag in ledigheid doorgebracht. Ad multos annos!

M. Jacobs, minister van binnenlandsche zaken en onderwijs, is de geliefkoosde afgevaardigde van het arrondissement Antwerpen. Hij is, zelfs volgens het gevoelen zijner hevigste politieke tegenstrevers, een redenaar vol talent en onderscheiding en de groote invloed van zijn woord in de Kamer is overbekend.

M. Beernaert is sedert 1874 afgeveerdigde van Thielt. Hij is advokaat bij het Verbrekingshof, en ook zijn redenaarstalent wordt door niemand betwist. Toen hij onder het vorig katholieke Kabinet minister van openbare werken was, wist hij aan de soms drooge en vervelende kwesties van zijn budjet een bijzonder belang te hechten. Thans is hij minister van handel en landbouw, met bijvoeging van de Schoone kunsten.

M. Woeste, de nieuwe minister van justicie, is volksvertegenwoordiger van Aelst, sedert 1874. Van het begin zijner parlementaire loopbaan nam hij een groot deel aan de werkzaamheden der Kamer. M. Woeste is een werker en een van de zeldzame redenaars, die naar zich doen luisteren.

M. Van den Peereboom, minister van spoorwegen, posten en telegrafen, is volksvertegenwoordiger van Kortrijk. Hij is slechts 35 jaar oud. In de Kamer wordt hij hoog geschat om zijne juridische kennissen en als een man van studie en orde.

M. de Moreau, afgevaardigde van Namen, heeft de portefeuille van buitenlandsche zaken aangenomen. Aan alle groote politieke discussies heeft hij altijd een werkzaam deel genomen en zijn naam staat met eere vermeld in de Annales Parlementaires.

Generaal Pontus, de nieuwe minister van oorlog, is 55 jaar oud en de zoon van een onderofficier van het leger. Hij heeft zijne militaire loopbaan begonnen als eenvoudig soldaat en achtereenvolgens al zijne graden gewonnen. Den 4 Juli 1850 werd hij benoemd tot officier. In 1859 was hij kapitein en trad in 't ministerie in hoedanigheid van geattacheerde aan het kabinet van generaal Thiebauld, minister van oorlog onder M. Malou. Later werd hij onderdirekteur en daarna direkteur van 't personeel. Benoemd tot generaal, werd hij verleden jaar aangeduid om het bevel te voeren over de keurbrigade (grenadiers en karabiniers). Hij is commandeur der Leopoldsorde en der orde van Isabella de Katholieke.

Een visschershuisgezin tijdens den storm.

Het onderwerp, alhoewel niet nieuw, is krachtig behandeld. Vol natuurlijk sprekende uitdrukking is het gelaat der oude moeder: droevige herinneringen uit het verledene, kommervolle angst voor het tegenwoordige staan er duidelijk op te lezen. De woest opgezweepte golven, wier schuimende kruinen nu en dan door eene helle bliksemflits verlicht worden, trekken hare aandacht met magnetische kracht tot zich. Die bruisende baren sloten zich als een loodzwaar baarkleed boven de sloep van haren echtgenoot en zijne gezellen, en begroeven de dierbaren in die lijkkist op den diepgelegen bodem der zee. En boven dit graf zijns vaders, op dezelfde verraderlijke watermassa, zwalpt in dit oogenblik de zoon, de eenig overgeblevene steun van moeder, vrouw en kind. O, wel mag de oude vrouw hare eeltige hand op den schouder harer schoondochter leggen als een tolk van haar medelijden en hare liefde. De diepbeangste heeft dien troost, die opbeuring wel noodig: zich de oogen bedekkende, als om het vreeselijk onweder niet te zien, dat haar tot weduwe en het wichtje op haren schoot tot wees dreigt te maken, bidt zij onder zenuwachtig snikken den Albehoeder voor het behoud van den geliefden echtgenoot.

Is het te verwonderen, dat de wederzijdsche gehechtheid in de visschershuisgezinnen zoo sterk is? Voorzeker neen, want bij ieder zielsbenauwend gevaar van aardsche scheiding, doen de vriendschap en de familieverknochtheid zich krachtiger gelden, snoeren de banden des harten zich nauwer toe en worden bij hen de reine gevoelens, die men ouderliefde, huwelijkstrouw en kindermin noemt, edeler en heiliger.

In de straten van New-York.

Zulke kleine zangeressen van Italiaanschen bloede, als onze gravure er eene te zien geeft, zijn in New-York geene zeldzaamheid. Bij geheele scharen zwerven zij door de wereldstad aan den Hudson rond en vertoonen zich vooral in de wijk van de bevoorrechte minderhe[id de]r beurskoningen, waar zij onder ieder venster haar gillend refrein laten hooren:

Senti la voce
Die nostro capitano!

Niet zelden ziet men daar voor de balkons vijfjarige violisten, wier instrument haast even groot is als het lichaam van den muzikant, en op het gezicht dier kleine artisten met hunne tintelende oogen en hun weemoedig lachje tasten weekhartige dames allicht spoedig in den zak. Daar rekenen de zoogenaamde padroni op, die in Baxterstreet, de New-Yorksche bedelaarsbuurt, deze kleine Italianen bij honderden africhten om hun spel of hun zang in klinkende specie om te zetten, altijd ten behoeve van den ondernemer. Deze eischt hun karig loon op en verschaft hun in ruil daarvoor een ellendig voedsel en een schamel plunje; want hoe armzaliger de stumpers er uitzien, hoe beter zij het hart der rijken kunnen vermurwen en hoe rijker dus hun oogst is.

De schijnbare vroolijkheid dier kinderen komt dan ook meer uit gewoonte dan uit werkelijke blijdschap des harten voort: ook de acrobaat en de paardrijdster in den circus dragen bestendig een stereotiep lachje op het gelaat, waar hun binnenste geen het minste deel aan heeft.