Nieuwe Testament (Zuidnederlandse vertaling)

XII

Ende hi began hen parabelleke toe te sprekene. Een mensche voedde enen wijngaert ende ommeloeckene met enen tune ende groef enen putte ende stichte enen torre ende hi verhuerdenne ackerlieden, ende es ghegaen in pelgrimagen. Ende hi sendde ten ackerlieden enen knecht inden tide, op dat hi ontfinghe vanden ackerlieden van der vrocht

[fol. 112r]

dies wijngaerds. Die ghegrepenne ende sloeghenne ende lietenne ydel gaen. Ende hi sendde anderwerf te hen enen anderen knecht ende dien wonddense in thoevet ende si daden hem verwitinge. Ende noch sendde hi enen anderen ende dien doodden si, ende vele andere, selke slaende ende selke dodende. Daeromme noch enen alre liefsten sone hebbende, sendde hi dien techterst te hen, segghende: Want si selen hen bi avontueren scamen mijns soens. Ende die wijngaert liede seiden onderlinghe: Dit es die oer; comt, dodewine ende de erflecheit sal onse sijn. Ende hem ghegripende worpensine uten wijngaerde ende doeddenne. Wat sal daeromme de here dies wijngaerds doen den wijngaert lieden? Hi sal comen ende verdervense ende gheven den wijngaert anderen. En hebdi dese screftuere niet ghelesen: De steen, dien de wercliede wederworpen, hi es gemaect in thoevet dies horecs; dit es ghedaen van den Here, ende es wonderlec in onsen oghen.

Ende si sochtenne te

[fol. 112v]

houdene, ende si vreseden de scare, want si bekinden dat hi dese parabole te hen seide. Ende hem ghelaten ghinghen si wech.

Ende si sendden te hem selke uten Phariseeusen ende uten Herodianen, op dat sine begrepen in den woerde. Die comende segghen si hem: Meester, wi weten, want du best ghewarech ende du en roekes niemans; want du en sies niet in smenschen anschijn, maer du leres den wech Gods in der waerheit. Eest gheorlovet den keiser rente te ghevene ochte en selewijs niet gheven? Die, wetende hare verkeertheit, seide hen: Wat becoerdi mi? Bringhet mi den penninc, dat ickene sie. Ende si brachtenne hem. Ende hi seide hen: Wies es dit beelde ende dat overscrefte? Si seiden hem: Dies keisers. Ihesus seide hen antwerdende: Ghevet den keiser de welke dies keysers sijn, ende Gode de welke Gods sijn. Ende si wonderden hen alle op hem.

Ende te hem quamen Saducei, die segghen dat dat op verstennesse niet en es, ende vragheden hem segghende: Meester, Moyses screef

[fol. 113r]

ons, waert dat yemans brueder doot ware ende hi een wijf liete ende ghenen sone en liete, dat sijn brueder dat selve wijf nemen soude ende verwecken sijns brueder saet. Daeromme het waren VII bruedere. Ende de ierste nam een wijf ende es doot, gheen saet latende. Ende de naeste namse ende es doot, ende dese en liet gheen saet. Ende de derde ghelikeleke. Ende de VII namense ende en lieten gheen saet. Techterst van allen es dat wijf doot. Daeromme inden opverstannesse, alse si opverstaen sal, wies wijf saelt sijn van desen? Want alle VII haddensise tewive. Ende Ihesus seide hen antwerdende: En doeldi daeromme, niet de screfturen niet wetende noch de viertuut Gods? Want alse si opverstaen selen vander doot, en selense noch huwen noch ghehuwet werden, maer si selen ghelijc sijn den inghelen Gods in den hemele. En hebdi niet ghelesen, dat de dode opstaen selen in Moyses boeke, op den doren, hoe hem God toe sprac, segghende: Ic ben Abrahams God ende Ysaachs

[fol. 113v]

God ende Jacops God? Hi en es niet God der doder, maer der levender God. Daeromme doeldi sere.

Ende een vanden scriben quam, diese ghehoret hadde onder vraghen, ende siende dat hi hen wel gheantwerdt hadde, vraghede hi hem, wat dat ierste ghebod ware van allen. Ende Ihesus antwerde hem: Dat ierste ghebod van allen es: Hore, Israhel, God, dijn Here, es een God, ende Gode, dinen Here, saltu minnen van al dijnre herten ende van al dijnre sielen ende van al dijnre ghedachten ende van al dijnre cracht. Dat es dat ierste ghebod. Ende dat naeste es desen ghelijc: Du salt minnen dinen naesten alse di selven. Gheen ander ghebot en es meerre dan dese. Ende de scribe seide hem: Meester, ghi hebt wel gheseghet inder waerheit, want God es een ende het en es negheen ander dan hi. Ende dat hi ghemint werde van alre herten ende van alre ghedachten ende van allen verstannesse ende van alre sielen ende van alre staercheit ende den even kersten te minnenne alse di selven, dat

[fol. 114r]

es meerre dan alle offerande ende sacrificie. Ende Ihesus, siende dat hi wijsleke hadde gheantwerdt, seide hem: Du en best niet verre van den rike Gods. Ende stappans en dorste hem nieman vraghen.

Ende Ihesus seide antwerdende in den tempel lerende: Hoe segghen daer omme de scriben Christum sijnde Davids sone? Wien hi, David, seide in den heileghen gheeste: De Here seide minen Here: Sit te miere rechtere tote dat ic sal setten dine viande enen scamel dijnre voete.

Daeromme hi, David, seghet hem Here, ende wanen es hi dan sijn sone? Ende vele der scaren hoerdene gherne.

Ende hi seide in siere leringhen: Hoedet vanden scriben, die in den <stolen> willen wandelen ende ghegroet werden inder marc ende in de vorste setele sitten in de synagoghen ende de ierste nedersittene inden etentiden, die verslenden de huse der weduen onder de behaghinge dies langhes ghebedes: dese selen dat lancste ordeel ontfaen.

Ende Ihesus, sittende omtrent gazophilatium, besach hi, hoe de scare ghelt warp in gazophilatium. Ende vele

[fol. 114v]

rike worpen vele. Ende alse ene aerme wedue quam, warpse II minuta, dat es vierlinc. Ende sine jongheren te gadere gheroepen seide hi hen: Amen segghic u, want dese aerme wedue warp meer dan alle die worpen in gazophilatium. Want si worpen alle van dien, dat hen overvloedech was, maer dese warp van harre noettoerst al dat si hadde, al hare teringhe.