Het nieuwe vermeerderde groote harpje
(1703)–Anoniem Nieuwe groote harpje, Het–
Auteursrechtvrij
[pagina 134]
| |
Stem: Beso los manos.
WEl aen mijn ziel wilt doch ontfangen,
De woorden die uw' Heere sprak,
Als hy aen 't kruys was opgehangen,
Eer sijn benauwde hert noch brak;
Eer dat hy gaf den laetsten snak,
Sprak hy noch seven reden fijn:
Die t'overleggen // En voort te seggen,
Wel seven dubbeld waerdig zijn.
't Eerst dat de Heer den mont op dede,
Sprak hy met woorden luyd en klaer,
Voor sijn vyanden dese bede:
O Vader lief! vergeef het haer,
Want sy en weten niet voorwaer
| |
[pagina 135]
| |
Wat groot grouwel dat sy doen!
O schenkt haer 't leven, En wilt haer geven,
Uyt liefd', uw Goddelijk pardoen.
Daer na de Heer sijn aenschijn keerde,
Tot hem bekeerden de Moordenaer,
Die hulp en troost van hem begeerde,
Hy heeft verlicht sijn herte zwaer,
Hy seyd' hem aen, niet lang hier naer
Sult gy mijn hulp wel worden wijs;
Gy sult noch heden // Met my betreden
Het boven-hemelsch Paradijs.
Hy sag met half gebroken oogen
Sijn hoog-bedroefde Moeder aen,
Die uyt recht moederlijk meedoogen
Op d'aerde goot soo menigen traen;
| |
[pagina 136]
| |
Hy sag Joannem by haer staen,
Hy sprak tot beyde van het kruys,
Soon siet uw Moeder // Vrouw siet uw Hoeder,
Die u als Soon sal nemen t'huys.
Het vierde woord van hem gesproken,
Was een benauwt en droeve klacht:
't Had hem aen laefnis lang ontbroken,
Hy was op 't eynde van sijn kracht,
Hy riep, my dorst; ô ! ik versmacht:
Sijn drooge keel gaf heeschen klank:
In stee van laven // Sijn beyls hem gaven
Van Myrrh' en Gall', en bitt'ren drank.
De dood quam hem allenskens nader,
Sijn korten tijd al vast verliep,
Dies sprak hy nochmaels tot sijn Vader,
| |
[pagina 137]
| |
Eer hy aen 't harde hout ontsliep,
Met een verheven stem hy riep:
Mijn God, waerom verlaet gy my?
Gaet gy ter zijden // En ik moet lijden,
Staet my, mijn God, in 't lest doch by.
Hy sprak op 't eynde van sijn leven,
O Vader! nu is 't al volbrocht,
't Swaer werk dat gy my had gegeven,
Heb ik nu t'samen afgewrocht;
't Is nu gevonden dat ik socht;
Komt nu, wanneer gy wilt, ô dood!
Want ik sal rusten // En my verlusten,
Als voormaels, in mijn Vaders schoot.
Hoort nu mijn Ziel de laetste reden,
Die quam uyt sijn bestorven mont,
| |
[pagina 138]
| |
Hoort wat de Heer noch heeft gebeden,
Toen hy sich in doods-schaduw vond,
Hy bad en sprak uyt 's herten grond,
Mijn Ziel, mijn alderliefste pand,
Sal nu uytvaren // Wilt die bewaren,
O Vader! in uw sterke hand.
Soo is des levens Vorst getogen
Dien weg die alle menschen gaen:
Hy boog sijn hooft, hy sloot sijn oogen,
En daer meed' was 't terstont gedaen.
Mijn Ziel, gedenkt altijd hier aen,
Hoe veel gy uwen Heere kost,
Die van 't verderven // En 't eeuwig sterven,
Door sijn dood u heeft verlost.
|
|