Het nieuwe vermeerderde groote harpje

Wereldsche Bedriegelijkheden.

Stem: Hoe leg ik hier in dees ellende.

O Wereld! wereld! die mijn sinnen
So menigmael hebt aengeport,
Uw ydelheden te beminnen,
Mijn hert u wellust ingestort?
Uw soetigheyt gestelt voor d'oogen,
Waer door gy my hebt bewogen.

De hovaerdy en welig leven,

Gesang, gespel, en aerdsche vreugt,
Hebt gy, o wereld, my gegeven,

[p. 50]

 

In 't bloejen van mijn jonge jeugt?

 

Hoe lokte gy de lust mijns sinnen

 

Tot lusten van de soete minne?

 

Hoe socht gy, wereld, my te trekken

 

Tot al het geen dat wereld hiet?

 

Mijn oogen quaemt gy overdekken:

 

Ik als verblind, en kend' u niet;

 

Mijn hert bleef aen uw lusten hangen

 

Gelijk een Visch door 't aes gevangen.

 

Hoe pleeg ik mijne jeugt te cieren,

 

So dat ik als een aerdsch Goddin,

 

Ging moedig over straten zwieren;

 

De pracht dat was mijn lust en sin;

 

Mijn vreugd bestond in pronk van kleeren,

 

Om al de wereld te braveeren.

 

Ik liet mijn hayr-lokjes hangen

 

 

[p. 51]

 

Gekrult, geciert met Goud en Zy,

 

Al speelend' op mijn bloosde wangen,

 

Uyt enkel lust van hovaerdy;

 

Mijn meeste vreugde (neffens dese)

 

Was altijd by de Jeugd te wesen.

 

Een werelds Lied van Min te singen

 

Dat was de vreugde die ik sogt;

 

Ik heb met danssen en met springen

 

Mijn jonge dagen doorgebrogt,

 

En alle ydelheyt bedreven

 

Die oyt de wereld weet te geven.

 

Ach! ach! als ik dit overdenke,

 

Ik die nu leg in zware pijn,

 

En voel mijn levens krachte krenke,

 

Helacy! so verfoey ik mijn,

 

 

[p. 52]

 

Dat ik hier toe mijn jeugd verliende!

 

En so de snode wereld diende.

 

Met recht mag ik nu wel bewenen

 

De wereld dien ik heb geproeft;

 

Wiens vreugden zijn als stof verdwenen,

 

Het geen my nu de ziel bedroeft;

 

Wist yemant dit verdriet te vooren,

 

Geen wereld sou hem meer bekooren.