De Nieuwe Domburgsche speel-wagen

vermeerdert met de Nieuwe Vlissingsche tyd-korter of Verbeterde snaakje

[p. 62]

Liedeken of Beschryvinge van een Juffrouw uyt Londen, dewelke 7 Kinderen in eender Dragt heeft gebaard.

Stem: Te Ryssel in 't Vergulde Rad.

Hoord wat de Brieven en Courand,
Uit Engeland ons nu verklaren,
Het is bekend door geheel het Land,
Men hoorde nooit zo wonder maren;
Binnen de Stad Londen publyk
Woond een Iuffrouw magtig en ryk.

Zy was pragtig en hoog van staet

Maer vrek en gierig tot de Armen,
Want niemand en vond by haer genaed,
Of zy en wist van geen ontferme,
Zy gaf de arme Menschen niet;
Maer hoord wat 'er is geschied.

Daer quam een arme Weduvrouw:

Aen dees Madam haer deur te vragen;
Om een stuk brood met droevig rouw
Met vier Kinderkens droevig klagen
Iuffrouw toond u barmhertigheid
God zal 't loonen in d'eeuwigheid.

Dees Iuffrouw sprak spytig en quaed

Ik en geef geen Bedelaer myn Leven,
Gaet werkt als andere vroeg en laet,
Ik zou het liever aen myn honden geven
Daerom zeg ik gaet strak van hier;
Met u hoere kinderen alle vier.

Het is een straffe zoo ik meen:

De Bedelaers veel Kinders baren:
En ik die ryk ben hebber geen,

[p. 63]

 

Het is een spyt ik moet verklaren,

 

Ik ben zeven jaren getouwt,

 

Ik heb geen Kind dat my wel rouwt.

 

Gaet van myn deur in korte tyd;

 

Ik laet u van myn hond verscheuren

 

Gy hebt Kinders maer geleid,

 

Uan daer Ouders met droevig treuren,

 

Daerom geef ik nooit een oord;

 

Die zoo met leugens komen voort.

 

Dees arme Urouw weenden van spyt

 

Over dees lasterlyke reden,

 

Die dees Iuffrouw sprak tot verwyt!

 

Aen dese arme Urouw op heden,

 

Godt weet dat dit myn Kinders zyn

 

Die ik heb gebaerd met veel pyn.

 

ô Godt van Hemel en van aerd:

 

Hoord myn Gebed, ô Heer der Heeren,

 

Straf zoo een valsche tong op d' aerd

 

Die myn zoo schandig gaet blameren,

 

Dat zy baerd zoo veel Kinders klein;

 

Als zy jaren getouwt mag zyn.

 

Och ziet wat wonder lieve Mensch,

 

Het is een korte tyd geleden,

 

Dat dees arme Urouw gaf desen wensch

 

Aen dees Iuffrouw met droeve reden,

 

Zy wierd bevrugt en wonder dik,

 

Waer van een ieder had een schrik.

 

Zy kreeg een zwaren arbeid:

 

Sat zeven dagen met zugten en weenen,

 

Men bad Godt om barmhertigheid:

 

Dat haer mogt een vrugt verleenen,

 

Doen bragt men voort met droef geklagt,

 

Seven Kinders tot eender dragt.

 

't Waer schromelyk en wonderbaer,

 

Uan deese Schepsels te aenschouwen,

[p. 64]

 

En ieder had een teken daer

 

Uan Gods gramschap wilt dit onthouwen

 

Gelyk gy haer ziet pertinent,

 

In deez' Figuren afgeprent.

 

Het eerste Kind had om zyn hoofd:

 

Een schoon Fontagie naer het Leven:

 

Het tweede Kind was my vry gelooft,

 

Een varkens hooft wie zou niet beven,

 

Het derde Kind was fris en kloek,

 

Dat had twee hoorens als een bok.

 

Aensiet het vierde kind eens wel;

 

Het scheen een Tyger van koleuren,

 

Met alle plekken op zyn vel;

 

Uan wit en zwart wie zou niet treure,

 

Het vyfde Kind is wel bekend,

 

Houd in zyn hand een wreed Serpent.

 

Het zesde Kind ik zeg u dat,

 

Gruwel: voor de zonden schromen

 

Had op zyn borst een levende Pad,

 

Soo het te Weereld is gekomen:

 

Het zevenste Kind wilt my verstaen:

 

En had geen voeten om te gaen.