De Nieuwe Domburgsche speel-wagen

vermeerdert met de Nieuwe Vlissingsche tyd-korter of Verbeterde snaakje

[p. 10]

Trouweloze Wreedheid.

Stem: Lieve Dogters vol van jeugden.

Een jong Meisje schoon en aerdig,
Een zeer deftig Borgers kind,
Om haer deugden zeer bemind:
Was haer moeder zoo veel waerdig,
Dat ze zeyd' dat van haer Trouw,
Heel de Stad nog wagen zou.

Zeker Iongman braef van zeden,

Die men ryk en deugdig agt;
Wel ter tael: van goed geslagt:
Fris en aerdig schoon van leden,
Die wind door zyn vryens kunst,
't Meisje in haer ouders gunst.

Zyn onkuisheid bleef verholen,

Want hy in oneerbaerheid,
Vaek had by zyn Meid geleid:
Die door schoon beloft' aen 't dolen,
Door dien Linkaert was geraekt;
En ook zwanger was gemaekt.

Och! hoe ging haer dit berouwen:

Doen men zeide vast rondom,
Dat haer Heer (als Bruidegom)
Met die schoone Maegt zou trouwen,
Dies zy hem door groote spyt,
Zyn ontrouw te bars verwyt.

Hy zoekt haer met schoon te praten:

Neer te zetten wat hy kan:
Maer zy houd 'er gansch niet van:
Seid dat zey niet na wil laten,
Om hem als een snoode guyt,
Over al te roepen uit.

[p. 11]

 

Zy werd heel tot eigen wraken:

 

Onbescheiden aengevoert:

 

't Welk den Linkert heel beroert,

 

Ia hy gaet het erger maken,

 

En heeft op het hoogst verstoort:

 

Zyn bevrugte Meid vermoord.

 

By zyn trapdeur gaet hy delven,

 

Een begraefplaets voor het Lyk;

 

En bestopt het in de slyk:

 

Hy begraeft het Vrouwtje zelven,

 

Daer zy schier dreef in het bloed:

 

Dies haer Kind ook smoren moet.

 

Ondertusschen hoord hy kloppen:

 

Haestig aen zyn buiten deur:

 

Hy loopt heel verbaest na veur:

 

Wist zoo haest niet in te kroppen,

 

Eenes Moordenaers gebaer,

 

Maer men word geen Moord gewaer.

 

Dit bleef tot dien dag verhoolen,

 

Dat die Ionkman was getrouwt;

 

d' Eerste dat men Bruyloft houd,

 

Doen ontfonkten weer de kolen

 

Van de Moord, korts uitgedaen,

 

Als hy zou te bedde gaen.

 

Daer hy zou zyn Bruid om-ermen,

 

Toond' hy niet dan ongenugt,

 

En gaf stadig zugt op zugt:

 

Och! hy ging inwendig kermen,

 

Toonde hy de schoone Bruid,

 

Anders niet dan naer geluyd.

 

Zy en kon hem niet vermaken,

 

Is als Maegt weer opgestaen,

 

Na haer Moeders Bed gegaen,

 

En verteld haer al de zaken,

[p. 12]

 

Hoe de Bruydegom dien nagt,

 

Heeft in droefheid doorgebragt.

 

's Morgens gingen de gerugten,

 

Door de Stad van dese moord,

 

Als de Bruydegom dit hoord;

 

Hy staet op, gaet heym'lyk vlugten,

 

Als een Fielt ter poorten uit;

 

En verlaet zyn schoone Bruyd.

 

Waer zal nu de Moorder vlieden?

 

Och zyn plager loopt met hem:

 

En houd staeg hem in de klem,

 

Wie zal hem nu hulpe bieden?

 

Daer hy steeds moet op de pees,

 

Met een hert vol angst en vrees.

 

Ook moet hy uitlandig zwerven,

 

Om dit snood Moordadig stuk!

 

Laet zyn Vrouwtje mee in druk!

 

Die moet Houwelyks vreugde derven;

 

Alle Vriende zyn in rouw;

 

Yder een beklaegt de Vrouw.

 

't Geen de Moeder eerstmael zeide,

 

Van haer Dogter is geschied,

 

Niet in vreugd; maer in verdriet,

 

Door de Stad men staeg verbreyde,

 

Van dit schoonste Meisjes Trouw,

 

Blyde Bruid en droeve Vrouw.