|
| |
| |
| |
| |
't Vergenoegen.
Zyze: Heldre zonnen, heldre straalen.
Bron van 't reinste vergenoegen,
Bleeke kommer, angstig zwoegen,
Vlugten, waar ge uw' glans verspreidt.
Laage dale, stille dreeven,
Dat het hof van spyt besterft,
Wyl 't dien glans en luister derft.
'k Werd in ryk vergulde zaalen
Dikwerf op muzyk verrast,
Maar 't gezang der nachtegaalen,
Heeft veel meer myn oor vergast.
Laaten de uitgezochtste toonen
Daar de ziel van de aarde troonen;
In natuur heur heiligdom,
Zingt men 't choor dier kunsten stom.
ô Daar zingt hy, dat zyn klanken!
Welk een rolling! welk een zwier!
Lieve vogel! 'k moet u danken -
Gy schenkt leven aan myn lier:
| |
| |
Trillend, lillend, zwellend, buigend,
Smeltend, vloeyend, tylpend, zuigend,
ô Wat toon! 'k verlies my zelv'
In dit eenzaam bosch gewelf.
Zeg eens' lieve Filomeeltjen!
Schoonste zangster van het woud!
Waarom gy uw orgelkeeltjen
Meest by dag geslooten houd.
Lieve, kleine hartendwingster!
Duldt ge dan geen mededingster;
Dan zyt ge ook een jalouzy,
Kleine zangster! gansch niet vry.
Maar myn vinkjen zou wel meenen,
Dat ik hem vergeeten had;
Zie! 't is of het zit te weenen:
Treur niet, liefste, beste schat!
'k Heb u lief, myn aartig vinkjen,
Als een stukjen van myn pinkjen.
Fluit nu eens, myn harte dief!
Kusch my, dan heb ik u lief.
Zie hier heb ik tarwen kruimtjens;
Strakjens komt myn muschjen weêr.
'k Heb wat hooi, wat wol, wat pluimtjens,
'k Leg het alles voor hem neêr:
Zyt gy daar reeds, huplend diefjen?
ô Hoe vrolyk volgt ge uw liefjen,
Als zy, door na uur geleid,
Voor heur kroost het nestjen spreidt.
| |
| |
Ach! waar voert myn geest my heenen?
Hoe wil zich myn ziel verëenen,
Met uw koestrend hemelsch vuur!
Ieder blaadjen, ieder takjen,
Ieder fluitjen, kwikjen, kwakjen
Van een vogel, roert myn hart,
Door geen bange zorg benard.
Laat een rykaart myn verachten,
Laat zyn trotsche, laage ziel
Zwygen op der droeven klagten,
Dulden, dat men voor hem kniel',
In myn' vryë blyë wooning,
Is de Heer der schepping - koning,
In zyn wys, zyn zagt gebied,
Kent men laage trotschheid niet.
Bron van 't reinste vergenoegen,
Bleeke kommer, angstig zwoegen,
Vlugten, waar ge uw' glans verspreidt,
Wat al heerlyke tooneelen!
Wat al schittrende tafreelen!
Heeft uw lieve hand gemaald,
Voor den mensch, dien gy bestraalt.
|
|
Auteursrechtvrij
