De nieuwe Mercker haringh-vanghst ofte het Monickedammer welvaren

Rou-Klagt over de Doot Vande Coninginne Maria Stuart Coninginne van Engeland' Schotlant' Vranckryck en Yrlant, overleden den 7 Jannuary 1695.

Stemme Liefste lief hoe neer sult wesen

WEl wat komt ons nu te vooren,
Wilt dit liet doch eens aenhooren,
met aendagt met aandagt,
Want het is een Rou-geklagh,
Van de Coninginne van Marye
Hoe sy quam te overlye
In 't Nieu Jaar, in dit Jaar,
Vijf en tnegentig 't is klaar,
2. Op den eersten Vrydaghs morgen,
Bleef 's Coningins woort verborgen,

Sy was doot, og ! ja doot,

Was die Coninginne groot.
't Iaer dat stelt hem droevig inne,
Wat sullen wy nu beginne ?

Engeland en holland,

Roepen 't saam' gelykerhand,
3 Laet nu Rougewaden maken,
Kleet u nu in 't swarte laken,

Engeland en Holland,

Maken rou aan allen kant,
Om dat de doot is doorgedrongen'
En heeft d' Coningin besprongen,

Onse vreugt, in haer jeugt,

[p. 23]

 

Die ons dus lang hadd' verheugt.

 

4 want sy was staeg inde weere,

 

Om ons onheyl af te kere,

 

Maar eylaes, maar eylaas!

 

Nu wort sy der wormen aes,

 

Sy kond drie Rycken regeeren,

 

Als haer man tot ons quam keeren,

 

Om te velt, om te velt,

 

Te gaen stryden als een Helt.

 

5. In het bloeijen van haar leven,

 

Gaet zy haar op reys begeven.

 

Wel bereyt, wel bereyt,

 

Na de Zaal'ge Eeuwigheyt,

 

Om te weesen by den Heere,

 

D[...] zy met veel grooter eere,

 

Is geplant aen Gods hant

 

Als oyt hier in Engelant.

 

6.Twee-en-dertig Jaeren zeven

 

Maenden, ende daer beneven,

 

Dagen thien, en Sestien,

 

Langer mogt 't haer niet geschien,

 

Op der aerden te verkeeren;

 

Want dien grote heer der heeren,

 

Die bragt haer tot syn Va'er,

 

In de Heyl'ge Eng'len Schaar.

 

7. God, wil Wiljam nu beware,

 

Dat hem niet te veel besware

 

Dese Rou; dese rou.

 

Van zyn lieve egte Vrou,

 

Die hem nu soo heeft verlaten,

 

O God komt hem dog te bate,

 

Is ons all' ja ons all':

 

Om dat droevig ongeval.

 

8 Hier uyt kan men sien en leeren,

 

Dat wy ons moeten bekeeren,

 

Dat wy meed, dat wy meed

 

Altyt mogen zyn gereed,

 

Om voor God te gaen verschynen,

 

Sonder vreesen, sonder pynen,

[p. 24]

 

Maar verheugt, maar verheugt,

 

Laet ons dan trachten na deught.

 

9 Dat wy maar terstont beginnen,

 

Gelyk als ons Coninginne,

 

Heeft gedaen, heeft gedaen,

 

Op dat wy ook mogen staan,

 

Aen Gods Regter-handt hier boven.

 

Daar wy 't samen sullen loven,

 

Onse God, onse Godt,

 

Amen segge ik voor 't slot.