Nieu dubbelt Haerlems lietboeck, ghenaemt den laurier-krans der amoureusen

[Om Ialousy te schouwen]

Voyse Den Heer die moet, &c.

OM Ialousy te schouwen
Sult ghy weten hoe
Cephalis quam in rouwe,
Dat bengde doe,
Procris zijn lief
Die hy Trouw had ghesworen,
Die door nijders ong'rief
Mistroostigh ginck verlooren

Cephalis nae't ghewaghen:

Of Deliaes waert,
Ginck daghelijcks uyt Iaghen
Sonder Hondt of Paert,
In een Bosschagie dicht
Tot loopen hy hem snelde,

[p. 35]

 

Daer hy met zijnen Schicht

 

Menich Wildt neder velde.

 

 

 

Vermoeyt zijnd' in 't ghemeene

 

Van Iaghen, hy quam

 

In een lommer alleene,

 

Hy zijn ruste nam:

 

En hy riep tot den Windt,

 

Komt en wilt my verkoelen,

 

Aurora Lief bemindt

 

Laet my solaes ghevoelen.

 

 

 

Eenen Quidam versteken

 

In den Bossche lagh,

 

Cephalis hoord' hy spreken

 

Die hy niet en sagh,

 

Meenende dat hy

 

Met Aura in't secrete,

 

Alleen boeleerde vry

 

Dede Procris de wete.

 

 

 

Procris gantsch vol onwaerden

 

Hoorden dit bedrijf,

 

Viel in onmacht ter Aerden,

 

Wee! my arrem Wijf,

 

Sal ick in't gepijn

 

Van mijn Lief met geschille:

 

Aldus verstooten zijn,

 

Al om een anders wille?

 

 

 

Cephalis met verlanghen

 

T'huys komende daer,

 

Al wat hy had ghevanghen

 

Brocht hy Procris, maer

 

Zy nam voor haer siet,

 

Van dese loose lage

 

Hem te seggen niet,

 

Voor dat sy't selve sage.

 

 

 

Des morgens vroeg als 't paste

 

Cephalus vermaert,

 

Nam zijnen schilt en raste

 

Hem ten Bossche waert,

 

En Procris zijn Lief

 

Quam daer den Quidam seyde,

 

Secreet als een Dief

 

Cephalus sy verbeyde.

 

 

 

Cephalus als te voren,

 

Nae gewoonte sprack:

 

Komt Aura Lief verkoren

 

Ghy zijt mijn ghemack:

 

Dit werdt haest verstaen

 

Van Procris die 't besuchte,

 

Roerende in de blaen

 

Maeckte eenigh gheruchte.

 

 

 

Cephalus meen de puere

 

't Was een Dier dat liep,

 

Schietend' op avontuere

 

Amy! dat sy riep,

 

Daer sagh hy terstont

 

Zijn lief liggen in smerte,

 

Doodelick ghewont

 

Met den Schicht in haer herte.

 

 

 

Hem docht als Man weemoedig

 

Dat zijn herte brack,

 

Als hy den Schicht seer bloedigh

 

Uyt haer wonde track,

 

Maer als sy de sin

 

Van haer komste verhaelde,

 

Verstont hy datse in,

 

Den naem van Aura dwaelde.

 

 

 

Om t' kussen hy hem wende

 

Wie 't benijde loos,

 

In zijne Armen ende

 

Zij haer leven broos, Al dit lijden benout,

 

't Aensien heeft hem verdroten,

 

Noyt Iagher in het Wout

 

Heeft leeder wilt gheschoten.

 

 

 

Prince door 't licht ghelooven

 

Quam dit ongheval,

 

Laet u doch niet verdooven

 

Zijt gewaerschout al:

 

Om te benijden fel,

 

't Fenijn der quader Tonghen,

 

Dient dit Liedeken wel

 

Dickmael van ons ghesonghen.