Nieu dubbelt Haerlems lietboeck, ghenaemt den laurier-krans der amoureusen

[p. 29]

[Meysjes die met soet ghewelt// nedervelt]

Stemme: Schoonste Nimphjen in het Wout.

MEysjes die met soet ghewelt// nedervelt
Alles onder uwe voeten,
Leert doch eensjes niet so suer// noch soo stuer
Vwe Minnaers te ontmoeten.

Pijltjes draegt ghy in u hand// en den brant

Om ons harten aen te steecken:
Maer die u de Pijltjes dee// gaf u mee,
Middel om ons smaert te breecken.

Hoe gebruyckt gy dan alleen, steets hetgeen

Onse Sieltjes doet versticken?
Dieje quest met u geweer// wilt die weer gaen
Met u lieve gunst verquicken.

Neemt u lusten daer niet aen// dat wy

Als van u Fenijn vergeven,
Laet, terwijl het staet en groeyt// end'en bloeyt
'tBlompje plucken van u leven.

Denct niet dat den lieven geur, en coleur

Van u bloosend' Roode Wanghen,
V altijt sal blijven by// soo langh ghy
Vwe Vruchjes noch laet hanghen.

Leert doch aen den Eglantier//

Hoe wy hier

Dickwils nae zijn reuck verlanghen:
Valt niet al syn blom-cieraet als hy laet
Blijft aen zijnen Distel hanghen?

Meysjes zijn een Hof gelijc, die seer rijck

Is beplant met lieve Bloemen:
So lang als de schoone blaen, daer in staen,
Salmen die genoeghlijck noemen.

Maer so haest de Lenten soet, henen spoet

En de Roosjes vast verleppen,
Salmen vander bloemen lof// en den Hof
Naulijcks yemand hooren reppen.

So langht 'tMinne-vyertje kruypt,

Straelt en stuypt

Uyt de ooghjes van de Vrouwen,
Wil de soete lieve Min// tot haer in,
En zijn wooningh by haer houwen.

[p. 30]

 

Maer wanneer de bitse nijd vanden tijd,

 

Hare schoonheyd heeft ghenomen,

 

Gaet de liefde in't gemeen // schuyven heen,

 

En vergeet weerom te komen.