Nieu dubbelt Haerlems lietboeck, ghenaemt den laurier-krans der amoureusen
(1643)–Anoniem Nieu dubbelt Haerlems lietboeck, ghenaemt den laurier-krans der amoureusen–
Auteursrechtvrij
[pagina 13]
| |
Dies Silvia vol sorghen vont
Haer Maeghdelijck ghedacht:
Och! (seyd' zy) eer de Sonne daelt
Lief keert weer uyt de Weyden,
En u Nimph by dees bronne haelt
Daer zy u sal verbeyden,
En doolen met haer Schaepkens in het
Velt bedroeft
Beklaeghen u af zijn met smert,
Soo langh sy u vertoeft.
De Sons vertreck bevleckt besmert,
Bewolckt, bedroeft de lucht,
En u vertreck betreckt mijn hert
Met rou en onghenucht:
Want ghy gaet met twee Harten heen
Om't derde Hart te vanghen,
En laet my, tot mijn smart, met geen
Alleen naer u verlangen;
Doch laet opt minste, so gy gaet my een Hart by,
Voer't mijne met u opde Iacht,
En laet het u by my.
Doe vingh den droeven Herder aen
En sey, Lief denckt doch niet
Dat ick een voet sal vorder gaen
Als my u gunst ghebiet:
Ghy zijt mijn Lief, mijn leven ach!
V af zijn baert mijn smert,
V by zijn alleen geven mach,
De vreugde aen mijn hert:
Geen Herder scheyden, als doen Herder scheyde van
Zijn Herderin, zijn Troostertjen,
En greep zijn Honden an.
Silvester kreegh een Hart in 't oogh
Dat voor zijn Honden vloot,
Dies spande hy zijn swacke Boogh
En plingh daer nae schoot:
Maer 't miste door de snelligheydt
En 't loopen van het Beest,
Och! seyd hy: Waer dat wel beleyt
Naer mijnen wensch gheweest:
Hy volghent op het yverigst tot den avontstont,
Maer 't Hart ontquam 't, dies harteloos
| |
[pagina 14]
| |
Den Harder hem bevont.
Hy keerde weder naer het pleyn,
Daer hy sijn Liefste liet:
Maer hy bevond hem daer alleyn,
Sijn Hertje waster niet:
Och! riep hy wat een swaricheyt,
Dewijl ick't Hert nae ren,
Ick van mijn Hart, mijn klerigheyt
En al versteken ben:
Hy gaf hem naer het Dorpje, na sijn liefstes deur
Daer vondt hy doe sijn Hertje weer,
In't eynd van zijn getreur.
|
|