Nieu dubbelt Haerlems lietboeck, ghenaemt den laurier-krans der amoureusen

d'Oude Bes,

op de selve Voys.

LEst vrijde my een Totebel,
Een leelijck, oud, verschrompelt Vel,
Zij hingh my aen ghelijck een Klis,
Zy dacht te krijghen, maer 't was mis.

Zij lelden van haer Gelt en Schat,
Van huys, van hof, van 'k weet niet wat:
Zy wou my kleen in Zijd' in Goudt,
Het hert was jong, maer 't lijf was oudt.

Haer Hayr was witter dan een Vlas,

Haer Wanghen geelder dan een Was,
Haer Ooghen als Scharlaecken Root,
Haer Neus die drupten in haer schoot.

Cupido had haer Hart door-wont,

En s' had gheen Tanden in haer Mont,
Ten stondt my niet met allen aen
Met dese Meer te Bedt te gaen.

Zij kon niet kijcken sonder Bril,

Maer doch zij deed' om mijnent wil,
Zij heeft my al te seer bemindt,

[p. 36]

 

Daerom was zy van Liefde blindt.

 

Ick seyde, wel Besje ben je geck,

 

Ghy keunt niet gaen dan met een Kreck,

 

Ghy bent wel tsestigh Iaren oudt,

 

Ghy bent soo stijf ghelijck een hout.

 

 

 

'k En Trou niet om het aertsche dreck

 

Een oudt Wijf met soo veel ghebreck,

 

Een bedt vol stanck, een Lijf vol pijn,

 

Daer soo veel Ionghe Vrijsters zijn.

 

 

 

Alwaer je hondertmael soo Rijck

 

Soo vrijd' ick liever mijns ghelijck,

 

Wat hoeftmen schat in overvloedt?

 

't Ghenoeghen is het waertse goedt

EYNDE.