Nieu dubbelt Haerlems lietboeck, ghenaemt den laurier-krans der amoureusen


Gesangh van den ouden Grijsaerdt, Voys: N'entre Pan helas, helas, LEst vrijde my een Ouwe Vent, Van viermael twintig Iaer ontrent, Hy had een Baert soo wit als Vlas, Zijn Hart was groen gelijck het Gras. Carbonckels en Robijnen net Daer mee was zijnen Neus beset, En onder hongh een Diamant, In zijnen Mondt was niet een Tandt. Ick docht wat wil dees Bestevaer, Dees ouwe Ruyn, dees Saggelaer: Hoe staet de Greynsert dus en siet? En 't is maer raes, hy meentet niet.
[pagina 35]
Maer laes! De wont die was soo diep, 't Was al om hulp dat hy riep: Verlost my (sprak hy) uyt dees pijn, Wat dunckt u van dien Ouden Grijn? Mijn gelt, mijn goet, mijn huys, mijn hof Iou wil die feljer hebben of, En als ick dan een reysje sterf, Soo seljet hebben tot een Erf. Den Bloedt had my by-nae bekoort Had ick meer nae zijn klacht ghehoort, Zijn Rijckdom deed' oock mee 'tgoe best: Maer dit seyd' ick hem op het lest. U Iaren die zijn veel te veel Om my te hebben tot u deel, Soekt gy wat jongs, dat soeck ick mee, Daerom gaet heen, laet my met vree. Loop vry by d' oude Totebel, Die viese Meer dat leelijck Vel, Want Bestevaer, ick meen jou Spil En sou niet draeyen nae mijn wil.