Nieu dubbelt Haerlems lietboeck, ghenaemt den laurier-krans der amoureusen

Toscanus en Clorinde

Voyse: Nova.

HIer by dit Beeckje en Lindebomen
Sal mijn Toscanus mijn Hardertje
komen,
Dies wil ick hem in dese koelt verbeyden
Terwijl mijn grage lammertjes weyden.

Ach frisse lommer bedoude blaedjes,

Geurighe Blomtjes, begraef de paedjes,
Of ick u sie, ghy kond mijn Ieughdigh
leven
Sonder Toscanus geen vreugde geven.

[p. 10]

 

Daer toe dus vroegh het tierelieren?

 

Staeckt doch u singen ey vrolijcke dieren

 

Tot dat hy komt my soet en lieflic strelen

 

Wilt dan u blijde deuntjes vry queelen.

 

 

 

En als hy my met kruytjes en bloemen

 

Cierelijck kroon en zieltje komt noemen,

 

Schilt dan vry uyt op dese hooge Linde

 

Toscanus (wt liefd) vereent met Clorinde.

 

 

 

Waerom of hy dus lang mag vertoeven?

 

Dit eenich wachten my gaet bedroeven:

 

Doch sie ic recht so komt hy ginder treden

 

Nu ist verlangend hertje te vreden.