Het nieuwe Princesse liedt-boeck

Of het Haeghse spelde-kussentje, bestoocken met schoone nieuwe luyeren, kapproen ende kraecke-beentjes, midtsgaders het Amsterdams Volewycks-schuytje

Kluchtigh Liedt,

Stemme: Wel pots hondert duysent, &c.

LUystert Vrienden, maer gants velten,
Dit bedingh ick u voor of,
Staet doch vast op beyd’ u stelten
Maeckt het Lachen niet te grof,
’t Schijnt de Werelt rolt en valt
Een ander ralt, derde kalt,
En seyt dat sy is met Kinde
Siet soo leyt sy staegh en malt.

’t Is nu niet heel langh gebleven,

[p. 78]

 

Dat een Vrouw in deser Stadt

 

Haren man heeft sy gebeden,

 

Dat hy doch de Bueren rat

 

Halen sou want sprack sy ‘k voel,

 

Een zwaer gewoel, En groot krioel,

 

En maelt door mijn gantsche leden,

 

Dat ick schier rolt van de Stoel.

 

Haren man was seer verlegen,

 

Ziende dat sijn Vrou in noot

 

Was, dus is hy voort getegen,

 

Tot de Bueren daer hy stoot

 

En bonst lustigh op de deur,

 

Tot dat sy veur, Sonder getreur

 

Quamen, sprack wilt excuseren,

 

Mijn dat ick soo laet u steur.

 

‘k Bidt u Buertjens vriendelijcken

 

Siet mijn Vroutje zit vol pijn

 

Dus soo komt doch haestelijcken,

 

‘k Loof het sal den Arbeyt zijn

 

Daer van daen op staende voet,

 

Gonch hy met spoet, den goeyen bloet

 

Om het Vroet-wijf voort te halen,

 

Dien hy mee de weet aen doet.

 

Kort na dit was ’t Huys in roer,

 

Geheel met al de Wijven

 

En met een oock de Vroet-moer,

 

Die quam daer mee aen stuyven

 

’t Was stae vast daer al den bras,

 

Doen op dit pas, ’t Was repje ras

 

Men sou daer een Kintje halen,

 

Maer ’t noch niet gemaeckt en was.

 

Maer soo ras als Grietje Moer,

 

Aen ’t werrick sou beginnen,

 

Soo sprack sy ghy slechte sloer,

 

Wat drommel isser binnen,

 

U een Kint, het mocht een struyf,

 

Gy slechte duyf, Ick segh gy kluyft

 

Want gy draeght soo veel een Kintje

 

Als de windt die daer heen stuyft.

 

Denckt eens hoe de Bueren al,

 

d’Een op d’ander gongh kijcken

 

En seyden in dit geval,

 

Wie sal dit Kint doch lijcken

[p. 79]

 

Stijntje sprack ja wel ick gis,

 

Het sal voor wis, Sijn eenen Vis

 

Die een Ionas uyt sal spouwen,

 

Pleun sprack, Stijn wat ghy hebt mis.

 

’t Sal een Korde Wagen sijn,

 

Die gemaeckt is door ’t droomen,

 

Van een Engels Poddingh fijn

 

Nu in de Kraem sal komen,

 

Maer Ael Leep-oogh die riep weer

 

Dit Kint seer teer, Is doot te seer

 

Schrick, weer in de dop gaen kruypen,

 

’t Sal noch komen wel een keer.

 

Zara, Maey en Pieternel,

 

Die spraken weer daer tegen

 

En seyden dit Kint dat sel,

 

Sijn dagen niet ter degen

 

Komen op de rechte baen,

 

Nu noch voortaen, Zoo spraken ’t saem

 

Al de Vroutjens tot malkander,

 

Dus ist best dat wy weer gaen.

 

Kraem-heer had wel in een hoeck,

 

Gewenst te mogen steecken,

 

Dreet van anghst schier in sijn broeck

 

Ziende so vreemde streecken,

 

Dus so zwoer hy O gants doot,

 

Wat schande groot, Nu rechte voort

 

Komt mijn over, och Gebuertjens,

 

‘k Bid verzwijght dit toch in noot.

 

Maer sijn Vroutje t’aldermeest,

 

Beanghst was sonderlingen,

 

Sy van schaemt haer schier bedeest

 

Maer hoort wat sy aenvingen,

 

Sy dee in een weeck of twee,

 

Niet eenen Tree, Al van haer stee

 

Maer bleef leggen op het Bedde,

 

’t Was van schaemt dat sy dat dee.

 

Oorlof Vroutjens dit doch vliet,

 

Want siet van malle droomen

 

En sult gy in ’t minste niet,

 

Daer van in de Kraem koomen

 

Want ’t sou wonder wesen dat,

 

Wanneer gy rat, Een Kintje hadt,

 

En dat gy het niet sou voelen,

 

Siet de Logen is te plat.