Een Vrysters-klagt, over het verlies van haare Maagdom.
Voys: Wanneer de Son in 't Morgen-rood.
O! Minne-lust ô! korte vreugt, Om u so moet ik sugten, Og waer is nu mijn jonge jeugt? Ik leef in ongenugten, Mijn eer dat alderbeste pandt, Legt nu geworpen in het zand, Ten heelen mael bedorven: Hy die mijn Bloemtje heeft gepluckt; En van zijn steeltje afgerucht,
Laet mijn alleenigh zworven.
Hy houd of hy my niet en kend, Nu hy mijn heeft bedrogen; En daer toe schand'lijk heeft geschend, Nu vlucht hy uyt mijn oogen; Nu hy besit mijn heldre glans; Een spiegel voor de jonge Mans; Die lonckten na mijn weesen; Maar het is om zijn groote goet; Daerom draegt hy soo hoogen moet;
O Goon! hy mag wel vreezen.
Heb ik u tot den val gebragt; Dagt gy dat niet te vooren, Og, og, ik heb dat noyt gedagt; 't Is
| |
al moeyten verlooren, Heb ik 't Roosje nu van u ontfaen? De Roose-boom is blijven staen, Daerom en wilt niet klagen, Daer zijnder nog al meer als gy, Og soete kint, voegt u daer by,
Die ook dat kruysje draegen.
't Is waer de boom is blijve staen, Maer gy hadt u begeeren, Mijn maegdebloem hebt gy ontfaen, Dat en kon ik niet keeren, Dat was mijn Eer en beste root; Gestolen uyt mijn Maegden-schoot, Die gy quam af te rucken, Ik vlyden u wel duysent-mael, Met traenen, en met soete tael,
Maer gy mijn Maegdom pluckte.
Waerom liet gy my soo begaen, Had gy daer in behagen? Mijn Lief had gy 't niet toegestaen, Gy hoefden niet te klagen, Het spreekwoort segt mijn lieve kind, Versindt een saek eer gy begint, Ik ging het u eerst vragen, Want siet ik heb u niet verkragt, Door liefde zijt gy soo gebragt,
Dus valt'er niet te klagen.
Mijn Lief eer gy soo verre quam, Al by mijn Maagde-roosje, Ik dagt gy het uyt liefden nam, Maer het was voor een poosje, Ick was door liefde soo verblind, Dat ick mijn eer niet heb bemint, Maer ging op u betrouwen, Mijn Eer en glans die is nu weg, Hoor Minnaer vals wat ick u seg, Het sal u eeuwig rouwen.
Mijn Lief en slaet geen woorden acht, Die op 't bed zijn gesproken, Al wast in 't midden van de nagt, Als den dag is geloken, Of voor den Altaer van de Min, Die gaet verkeerde wegen in, En wat daer aen gedencken: Mijn Ouders souden 't niet toestaen, Dat ick met u sou trouwen gaen,
| |
Het sou mijn staet verkrencken.
Dat weet u Vader met der daet, Een Man en groote Heere, En ick ben in een slegten staet Ick heb niet als mijn Eere, Gy wist dat van te vooren wel, Eer dat gy door het Minne-spel, Mijn Jong hert hebt bewogen, Eer dat gy mijn tot u lust kreeg Van droefheyd gy ter aerden seeg, Met tranen in u oogen.
Maer laes gy neemt van my de vlugt, En ick bind mijn bedrogen, Dat is de saeck daer ick om sugt, Gaet aenstonds uyt mijn oogen, By u Vader en Moeder weer, Ga vals minnaer pronckt met mijn Eer, By u Haegse Juffrouwen:
Gaet onbestorven Bruydegom, Gy gaet verkeerde wegen om: Dat sal u eeuwig rouwen.
Adieu adieu mijn waerde blom, Ick ga verkeerde weegen, Want ick heb uwe Maegde-blom Uyt liefde soo verkregen, Die op de menschen vast betrouwt, En op d' losse gronden bouwt, Vint hem altijd verlegen, Ag Dogters weest dog niet soo sot, Een Jongman houd met u den spot,
En dan gaen sy haer weegen.
|
|
Auteursrechtvrij