|
| |
| |
| |
Een opregt Verhaal, van een Ryke Jonker, dewelke een Maagd die van hem Bevrugt was, heeft Vermoord, en met een ander wilde Trouwen, waar over hy is gerabraakt, geschied in 't Graafschap Steenbergen.
Op een aangename Voys.
DAer was een Maget vol benouwen,
Zeer Jong Onnosel als een Lam,
Haer lief wou met een ander trouwen,
Eer de tijd van baren kwam,
Toen sprak sy met droevig Zuchten,
Loose Minnaer vals van schijn,
Wilje trouwen gy moet Vluchten,
Of houwen het kindje kleyn.
Liefste Lief maekt geen benouwen,
Al gaet gy van mijn Bevrugt,
Wy zullen te zamen Trouwen,
Laet daerom geen eenen zugt,
Gaen wy buyten met ons beyden,
Klaeg aen niemant uwen Nood,
Ik en zal nooyd van u scheyden,
Maer getrouw zijn tot 'er Dood.
De arme Maegd liet haer bepraten
Zy was also zeer Ontsteld,
Buyten de Poord langes de Straten,
Tot sy kwamen op een Veld:
Den tijd van baren die kwam nader:
Toen sprak sy met woorden zoet,
Toond nu dat gy zyt de Vader,
Want ik hier Verlossen moet.
Toen sy was verlost van 't Kinde,
Toen sprak hy als een tiran',
| |
| |
Hy sey za Hoer 'k sal uw verslinde,
Gy soud myn brengen in schand,
Hy nam een mes heeft haer doorsteeken,
Zy riep zo meenigmaal o Heer!
Haar jong hert dat is bezweeken,
Zy viel dood ter aarden neer.
Maar toen zy niet meer konde spreken,
Nam hy 't kindje by een been
Heeft het zo mors dood gesmeten
Scheurden 't aan stukken van een
Hy zy nou vrees ik voor geen plagen,
Begroefse beide onder 't zand.
Komt 'er iemand na haar vragen,
Ik zeg sy is uit het Land.
Hy is weer na de stad getreeden,
Nam zyn Vryster by de hand,
Hy zy ik heb haar gesteld te vreeden,
Laat ons Trouwen nu met lusten,
En gaan neemen onz' Pleyzier,
Daar zy is zal zy wel rusten,
t' Zint Andries heeft hy het bedreven,
Deze Moorder bey te gaar,
Maar God heeft het hem niet vergeeven,
Drie dagen na Nieuwe Jaar,
Kwam daar een Landman met zyn Paarden
Hy zou gaan werken op het veld
Hy groef het lichaam uit der Aarden,
Waarom hy zo zeer ontsteld.
Och! Lieven Heer mag het wezen
Riep deez' Landman staat my by,
Hy was vol angst ende vol vreezen,
Vond het kind al aan haar zy,
Aan stucke van een verslonden
Den armen Man hy wist geen raad
| |
| |
Ging de saak terstond verkonden
De Heeren lieten haer viziteeren,
Men bragt haar in de stad vol rouw,
Toen Ordonneerden daer de Heeren,
Als dat men haer Begraven sou:
Om te dragen na de aerden,
En te leggen in de grond,
't Doode Lichaem dat bezwaerden,
Recht daer de Moordenaer stond.
Maer al die haer droegen ter aerden,
Sy konden niet verder gaen:
Hoe langs hoe meer dat bezwaerden,
Tot dat sy bleven stille staen,
De Moordenaer stond daer beneven,
Hy riep uyt syn hert en grond.
O Heer! wat heb ik toch misdreven,
't Bloed sprong hem uyt neus en mond.
Sy hebben hem Gevangen genomen,
Gebragt al voor de Magistraet,
Daer hy vol angst en schrik en schromen
Bekende syn vervloekte Daed,
Over haer ik niet en treurde,
Maer 't is kwalik van myn gedaen,
Dat ik myn Bloed so verscheurden,
Zonder Doopzel te ontfaen.
Syn Vonnis dat wierd uytgesproken
Dat hy sterven moest de dood,
En dat syn Lichaem sou zyn gebroken
Gerabraakt voor foute groot,
Wat baat nu al myn ryke leven,
Wat baat nu al myn groote schat
Want ik moet Gerabraakt wesen
En myn Lichaem op een Rad.
Oorlof gy menschen al gelyk,
Spiegeld u hier aen dit Lied,
| |
| |
En wild toch van het kwaed doen wyken,
Want het brengd u in 't verdriet,
Wild altyd den Heere vrezen,
Die daer leefd in 't Werelts Pleyn,
Het is waerdig om te lezen,
Voor de Jonkheyd in 't gemeyn.
|
|
Auteursrechtvrij