Nieuw kluchtig lied van den varkensboer

Een nieuw lied
van Ferdinand en zijn Beminde.

Wijze: blijft wat staan.

Wat droevig lot is mij bevallen

Daar is geen troost meer voor mij,

Die ik minde moest van allen

En mag rusten aan mijn zij.

Dien ik op d' aard zoo teer beminde,

Hij was voorwaar mijn beste pand,

Komt bleeke dood, wilt mij verslinden

Mijn liefste Ferdinand.

Matrozen leven was zijn behagen,

Hoe menigmaal ik hem zei

Wilt opregte liefde dragen,

Verlaat de zee en blijft bij mij.

Doch hij geen pleizier en vinde,

Als om te varen naar het woeste land;

Komt bleeke dood, wilt mij verslinden

Mijn liefste Ferdinand.

Als hij mij adieu kwam geven,

Drukte hij mij al aan zijn zij,

Vriendin; als gij blijft in 't leven,

Geen ander lief op de aarde als gij.

Dagelijks aan de groene linden,

Aan d' oever van het woeste strand,

o Bleeke dood moest gij verslinden,

Mijn liefste Ferdinand.

Terwijl ik storte menige klagte,

[p. 8]

 

Ontmoette ik een matroos;

 

Sprak die staat in mijn gedachten

 

Hij is verdronken in den Oost.

 

Door de stormen en de winden

 

Rukte hij af zijn laatste hand;

 

De bleeke dood die kwam te verslinden

 

Mijn liefste Ferdinand.

 

 

 

Vaarwel voor mij alle pleizieren,

 

Nu vind ik geen andere troost,

 

Als de zee, zijn graf versieren,

 

Voor mijn dierbare matroos.

 

O vloed, ontvangt deze laatste liefde,

 

Voor uw o waarde pand

 

Kan u op de aarde niet meer vinden

 

Mijn liefste Ferdinand.

 

Hoe bitter is toch mijn jong leven,

 

Hemel wat heb ik gedaan,

 

God wil mij genaden geven

 

En laat ook het graf in gaan

 

Jongheid die malkaar beminde

 

Telt toch voer uw beste pand

 

Komt bleeke dood wilt mij verslinden

 

Voor mijn liefste Ferdinand.

Druk van F.W. Vislaake N. Leliestraat

M M. 195 Amsterdam.