De nieuwe hofsche Rommelzoo

Gedischt voor de laatdunkende knip-rymers en rymerzen

[p. 324]

Op de Schoonheidt van Me-Juff^r. R.v.B.

TOON: Melis zei by je dronke bloed.

NAar 't zoet gezicht van Rebekka

Tracht mijn hartje stadig vroeg en spa,

't Is een Meid
Vol zoete aardigheid,
En schoonheid, die mijn ziel
Zo wel beviel.

2 Want door de stralen van haar oog

Neemt zy alles in haar zoet vermoog;

[p. 325]

 

Ja de Min

 

Die woont, vol Liefde, in

 

Dat Hemelsche gezicht,

 

Daar 't al voor zwicht.

 

3 En op haar wangen ons de Schoont'

 

Twee volmaakte zoete Roosjes toont,

 

Die in geur

 

De Incornate kleur

 

Beschamen, en de Roos

 

Haar zoet gebloos.

 

4 Maat 't voor-hooft van die Schoone schoon

 

Strekt de Liefde een albaste Throon,

 

En haar hair

 

Strekt aan zijn boog een snaar,

 

En voor een Minne-strik,

 

Elk oogenblik.

[p. 326]

 

5 En door haar zoete toover-taal

 

Boeit zy Goden, menschen al te maal;

 

Schoone Zon,

 

Wat vloeit uit u een Bron

 

Van gadelooze reên,

 

Vol zoetigheên.

 

6 O! die naar waard' de waarde kon

 

Prijzen van die schoone Schoonheids-Bron,

 

Mocht met reên

 

De hoogste eer bekleên,

 

Dewijl zijn pen berijkt

 

Daar 't al voor wijkt.

 

7 Want boven Schoonheidt die daar speelt

 

In het wezen van dat waarde beeld,

 

Heeft z' een Ziel

 

Die mijn zo wel beviel,

[p. 327]

 

Een Ziel, die in de deugt

 

Stelt d'hoogste vreugt.

 

8 Doch wilt die glans, ô Rebekka,

 

Die u prijzen doet staag voor en na,

 

Mind're niet

 

Met 't geen dat wreetheid hiet,

 

Maar toont meêdogentheid,

 

Ach! zoete Meid.

 

9 Op dat u niet een yder heet,

 

Wel over-schoon, maar ook al te wreet,

 

Wilt dan zijn

 

Meêdogend', heelt mijn pijn,

 

En toon uw' Slaaf genaâ,

 

Ach! Rebekka.

 

 

 

G. Verbiest.

 

 

 

'k Leef door de dood.