De nieuwe hofsche Rommelzoo

Gedischt voor de laatdunkende knip-rymers en rymerzen

[p. 110]

Huw'liks na-wee

TOON: Hier komt nu Hannen, &c.

DEn Huwelikken-staat doet mijnder wel zuchten,

Daarder zo menig om treuren moet;

Ik leefden eertijdts in veelderley genuchten,
Men eerde, men diende my om mijn goed;
Toen was ik Heer en Meester, en ik had gebied,
Maar nu en ben ik boven een Dienstknecht niet:
Maar was ik ongebonden, ongebonden van mijn zonden
Was ik ongebonden ik en treurde niet.

2 Maar nu ben ik getrout, men mach het ook wel weten

Ik hebber een schoone, maar ook zo quaden Vrou;

[p. 111]

 

Al was ik met mijn neers op een hekel gezeten,

 

Ik het niet veel quader hebben en zou;

 

Daar door ben ik gekomen in dit zwaar verdriet,

 

Ik wensch hem voor Sint Felten die 't my eerstmaal riet,

 

Maar was ik ongebonden, &c.

 

3 Wel eer zo quinkeleerden ik een aardig deuntje,

 

Vrolik van geest, ongebonden aan een Wijf;

 

Nu is mijn beste liedjen, zuyo, zuyo, Zeuntje.

 

Een trcurige Wieg is nu mijn tijdverdrijf;

 

En dan, in plaats van troost in al mijn zwaar verdriet,

 

Hoor ik noch altijdt snaauwen van een quade Griet;

 

Maar was ik ongebonden, &c.

 

4 Den Huwelijken-staat en viel my niet zo bange,

 

Was 't maar te doen om een jaartjen of twee;

 

Maar eeuwelik, elaas! dat duurt 'er zo lange,

 

Ik zieder geen eind aan al mijn wee.

[p. 112]

 

Och! mocht ik weêr ont-trouwen, ik en achten 't niet;

 

't Geschiede nooit zijn dagen was het niet geschied;

 

Maar was ik ongebonden, &c.

 

5 Ghy aardige Quantjes, jong en fris van leden,

 

Spiegelt u doch nu aan mijn ongeval,

 

En wilt u jonge jaartjes aan geen Wijf besteden,

 

Of doet 't geen ik u zeggen zal:

 

Vergaapt u aan Schoonheid noch aan Rijkdom niet,

 

Daar door ben ik gekomen in dit zwaar verdriet;

 

Maar was ik ongebonden, ongebonden zonder zonden,

 

Was ik ongebonden ik en treurde niet.

 

 

 

Na d'Autheurs eigen Schrift.