De Nieuwe Stem. Jaargang 22

[p. 187]

Max Croiset
eeuwige sneeuw

de zon vult de stilte

een geluid zou schaduw werpen

6 000 000

een mens die leeft
blijft achter

mij zijn er zoveel voorgegaan
en zoveel tegelijk
treinen treinen treinenvol

daarna werd blij zijn
blij zijn met dit achterblijven
slapengaan
een schuilen in de nachten
die diepten zonder bodem
tussen de onbeklimbare hoogten
van de dagen

die hoogten naar u
die diepten naar u

[p. 188]

slootkant

dezelfde knotwilg
onder water

bladstil
ook daar
de blaren

een spiegelbeeld van stilte

laatste blik

te sterven
met een spiegel in mijn hand

tot het laatst
te kijken naar mijn zien