De Nieuwe Stem. Jaargang 20



[pagina 187]
Tadeusz Rózewicz Ik ben een realist Nu wachten allen op de postbode Mijn jongste houdt een slak in zijn kleine knuist en roept ‘slak slak steek je horens uit’ Mijn oudste - hij is zeven - staat beduusd bij de tafel zegt ‘maar engelen bestaan pappie’ hun moeder zet moutkoffie ‘dat haar van mij wil maar niet blijven zitten’ - zegt zij - ‘ik zou voor vader een beddetijk willen kopen die daar is als een zeef 's morgens als de oude baas opstaat zit hij onder de veren’ Ik neem een appel van de tafel ga naar mijn werkkamer ik zal daar konkrete verzen schrijven twintig jaar lang reeds werk ik aan dat ene vers ik ben een realist en een materialist soms alleen maar een vermoeid mens ik sluit mijn ogen (Jestem realista)