De Nieuwe Stem. Jaargang 19

[p. 705]

Clem Schouwenaars

I

Het waterlicht der vissen
in de gewrichten van mijn hand,
mijn vingers met noorderzon geringd:
een tiber, een groenlands vuur.

Prinselijk rivieren speel ik,
kleuren bengaals bestendig,
zilveren adem van dieren
door de hoefslag van de lucht.

Dit is de stem van stenen, kruid
en sneeuw, van vlerken, vrouwen in
een dag van kroonjuwelen gewaden,
bruidsmaal in de ledematen van de nacht.

Dit is de stem van marmeren regen in portalen.
Dit is de stem van voorjaar, van de vierde maand.

[p. 706]

II

Reiziger de hoogte zal ik opgaan
ten zuiden van de stad, de weerschijn
van de maan op skandinavisch dooiland
- waar winter was - met schaduw ingaan.

Mijn handen gespreid voor het licht
beweeg ik met beelden alle gesteenten
beneden mij: hazen, paarden, eenden
drinkend zilver achter mijn vingers.

Ik teken de stad met mijn spelen.
Men zegt: de maan beveelt de dieren,
hoort, zij zweven van de heuvel neer -

onwetend dat ik de hemel besteeg
ten zuiden van de stad, en schaduw ben
en handen, van dageraad de zoon.

[p. 707]

III

Noem mij cherubijnse minnaar,
een lichaam vaardig en kwetsbare
edelvrouwen gevallig: sierlijk weiden
zij de paarden van mijn lenden.

Maar wie met adellijke gestalten
nachten kleurt, hij heeft geroepen
de bloedwraak van de dageraad,
de sluipmoord van de feodale dag.

De windstilte van een zuiders plein
breekt zijn lach in vele wonden waar
hij groet de vaders van zijn bruiden.

Geef later mij de naam zachtaardig.
Ik weet dit bloed de tijger van mijn slaap,
mijn broeder dit lichaam, mijn saraceen.

[p. 708]

IV

Niet in je hand de vele
tekens lees ik. In je naakt
ik zie het verhaal, de
lijn van atlas tot hiel

buigend door het duister, diep
door je dijen, zoals je staat
voor de spiegel - het glas door
jou levend - de rug naar me toe.

Wie zal deze lakens noemen
mijn baarkleed, mijn lijkgewaad,
wie noemt dit feest een offer?

Ik hoor je voeten treden naar mij
toe, en reeds ik weet mijn sterven
in de delta van je zachtst gebied.

[p. 709]

V

Ik op je huid de reiger -
dit is drijfstil en warmte,
veders gelijk, zeldzaam bezit een man
van de nobelste vogels de verbeelding -

van zomers lover op je huid
de kronen spreid, een lichaam
van gebladerte: de reiger inderdaad
het buigen van de kruinen evenaart.

Want vleugelslag is mijn nacht
naar visrijke wateren. Hoor,
reeds spreek ik de taal van de grote
verdelgers. Vrees niet. Dit is een eiland
in mijn mond: vaak zwaarmoedig jaagt
de reiger, met waterzachte snavel.