De Nieuwe Stem. Jaargang 19

[p. 175]

Jozef Eyckmans
Op de grens

met recht alleen zijn
in lange straten
op het eind van de dag
ver van het centrum af

lichten voorbij laten gaan
eerbiedwaardige lichten
van de grote stad

na zoveel jaren
met recht de ruimte hebben
(iemand post een brief
een vrouw staat voor een etalage)

de nacht is zoel
en herhaling doet de doden
niet opstaan
maar begraaft ze dieper
in de vreemdeling

(een kat steekt de weg over)

voor niemand staat daar
die verlichte klok

18 graden
mensen zijn spoken
op dit uur

ik bereik de buurt
ik sta voor mijn huis
ik breek in bij mijn dubbelganger

[p. 176]

Evocatief

gemaakt
door wetten
voor het leven
noodzaak je menigeen
verstek te laten gaan

je rusting dient
om zelfs niet
in een situatie
te geraken

maar aartsengel
brandmerk dit papier
het is al goed
dat je bestaat

●

de legende
dit romantisch blazen
troost niet meer
de legende heeft geen toekomst meer

het bos wandelt
op zijn pad alleen
sluit zich af
met een enkel sprokkellicht

ik heb gezien
hoe iedereen jaagt
nu ben ik om de hoek
een stil veld

wat ik zag als goed
gaat nu met droge ogen
staal en wielen
braken het laatst verzet

[p. 177]

 

nog vindt het plaats

 

honden geblaf

 

aangaan van lichten

 

in de avond

 

 

 

●

 

 

 

derderangs deugden

 

maar het land is groen

 

al is het koud voor

 

de tijd van het jaar

 

 

 

gladde jongens

 

overdadige meisjes

 

de wind is te schraal

 

ik verwonder mij over de bloemen

 

 

 

in dat beetje zon

 

in dat beetje zon

 

een vogel fluit

 

 

 

dacht je

 

dat dit anders klinkt

 

voor een oudere man

 

dover

 

zwarter

 

dacht je

 

 

 

ze maken maar uit

 

tegen wie ik spreek

 

(het is immers nog altijd koud)

 

maar ik zeg

 

geen verrassing is misplaatst

 

want kijk

 

een vlinder