De Nieuwe Stem. Jaargang 18

[p. 2]

Lucebert
Gek ben je niet je wilt teveel maar je doet niets

met een hele langzame vermoeide lome looppas
er op af niemand weet het
naast de krekels slapen in de huizen de varkens
en de vlotte fotografen belichten onder en de spionnen
kijken door hun brillen vol geronnen bloed
er op af het verdwijnpunt ligt net
onder de nok van het schedeldak
want vlak onder de nok van het schedeldak
worden de gedachten dik en gaaf en glad

juist daar gaat iets dat mij verlaat
maar dat ik graag draag en mij haast toebehoort
het grote sterrenmasker van de dood
wandelaars in bossen stoten daar op
de sfinks in de zee neemt het met zich mee
die op bergen wonen bewonen de oogleden
die door dalen dwalen betreden de lippen
en die thuisblijft martelt de ademtocht

maar de gedachten geharnaste apen
die het water hebben geopend en de lucht gevoerd
zij slepen de bellen van het wensgezwel over het wasbord van het geweten
en verwonderen zich over deuren die sluiten
en over gewelven die naar de wetenschap der muggen zijn ontworpen

[p. 3]

 

en zo wie de benige druppel die uit het oog

 

van het denkbeeld rolt over het platgetreden pad

 

van steeds hetzelfde dier vergelijkt met de tranen

 

die zeldzaam begaafden of dronkaards in de ogen schieten

 

bij het aanschouwen van alle grenzen schennende schoonheid

 

 

 

die onderkent onmiddellijk de onderkant

 

van het allesbedervende sluitstuk

 

 

 

de randen der helderheid berijkt

 

bezwijkt terstond het juweel

 

het verdoofde voorhoofd van een te grote sprong

 

raakt nauwelijks de geur van de arriverende vreugde