De Nieuwe Stem. Jaargang 17

[p. 53]

C.Ch. Mout

Gezelschap

Je bent niet anders dan
een gat in de eenzaamheid
ook al zijn we nu samen.
We kunnen nog praten,
maar elk woord
brengt ons dichter bij het laatste.
Tenslotte
moeten wij - jij en ik -
straks
de onbewoonbare woning
van onze woorden verlaten,
als blijkt dat de fundamenten
inderdaad verrot zijn.
Dan
moeten we weer alleen gaan,
ieder zijns weegs zegt men,
door de avond
een stad om te verdwalen,
tot we bij een volgende geestelijke hulppost
ons nieuwe laatste woord kunnen spreken.

Een korte dag
tot het doosje met woorden leeg is
en alle hoop weer vervlogen.

II

Gooi deze zwarte
aarden vaas stuk
tegen een muur
van weerzin
tegen een huis
van zelfrespect
neem een nieuwe kristallen
van afgewogen woorden
doorzichtig
houd hem tegen het zonlicht

[p. 54]

 

en kijk

 

of er nog geen barst in zit

 

wees voorzichtig

 

breek hem niet voor de tijd.

 

 

 

* * *

 

 

 

Zacht zingend heb ik

 

met een hoed op het hoofd

 

het overlijdensbericht geschreven:

 

zeven slagen stilte en

 

een stem

 

laat niemand weten

 

wat wij waren

 

wij hebben korte tijd lang samen

 

gepraat

 

de muziek is uitgestorven

 

herfst en

 

de vergeelde portretten van het verdriet.

 

 

 

* * *

Reislust

Doe nog even mee
met het spel van leven;
straks is ontluisterd
als een viool zonder snaren.
Vertrek tenminste warm
als je weet dat de reis koud is
en ver.
Of is eindeloos niet ver?
Ga dan op een spoorbaan staan
in de zon
en kijk langs de rails
in de verte.
En je ziet
het huis van de dood
en van leven,
eindeloos leven,
eindeloos ver

[p. 55]

 

en een eindeloze koude verreisde.

 

Spreek het niet.

 

* * *

 

 

 

Spreek met twee stille woorden

 

wees een mens nog

 

denk meer aan leven

 

de sneeuw valt straks van boven naar beneden

 

onbrandbare woorden zijn zinloos

 

als een locomotief zonder rails

 

wij moeten vredesonderhandelingen beginnen

 

met ons zelf

 

om niet meer bang te zijn

 

voor hem die dagelijks in onze schoenen loopt

 

laten wij oppassen in het donker

 

van ons dagelijks gesprek

 

tastend met zinnen en komma's

 

voorzichtig uitgestoken

 

woord voor woord

 

verder en verder met stille woorden.

 

 

 

* * *

Afscheid van de oude saxofonist

De muziek die ik voor jou gemaakt heb
betekent niets;
zomaar speelde ik
een kind op een fluitje.
ik had een park moeten aanleggen
of een nieuwe zee voor je ontdekken
een oceaan om op te zeilen.
de tonen woeien uit mijn saxofoon
als bladen in de herfst;
nooit heb ik er een kunnen vangen
behalve toen ik een jongen was
en floot
door de straten van mijn geboortestad.

vroeger had je moeten luisteren.