De Nieuwe Stem. Jaargang 15

[p. 529]

[Nummer 9]

Wim Gijsen

Vrede, onverstaanbare fabel

europa, europa, ziet gij nog niets komen?
ja liefje, wolf en krijgsman gaan voorop!

Met maar nauwelijks een handbreedte voorsprong
op de schaduw der doden,
met opnieuw zoveel kinderen
in de verse randen der steden,
leven wij alweer
als een noodweer zo geweldig
des daags boven de stranden,
het is bedroevend, zo zorgeloos.

Diplomaten, als zetters hardnekkig
verwisselden namen van vijand en vriend
en weinigen zien het aan.
's Nachts; een boze maan rijdt
hoog te paard de landen af,
hij legt een groot oor te luisteren
boven onze nieuwe huizen,
hij spreekt de goeden te na.
In het gras
houden verrukte moordenaars zich weer schuil.

Zijn wij dan nog niet groot?

[p. 530]

Frontverkorting

Nergens is voldoende sterven voorhanden
voor een uiteindelijke dood,
dit leven het is te lang om af te zien,
overal wordt onbedaarlijk geademd
zelfs het gras groeit onweerstaanbaar.
Er is niemand mee gebaat.

Vader zeg ik, dit is een betekenis,
een poging tot spreken. Zie toch,
ik heb ruimschoots en omstandig geleefd
ik ben moe als nooit tevoren
en ik leef maar.
Laat mij toch
de dood teisteren tot hij zwicht,
hij zal als een glimlach,
als de zon zo koninklijk
over mijn lichaam uitbreken.
Ik zal sterven aan een ongeneeslijke ziekte,
dit leven, deze dood.