De Nieuwe Stem. Jaargang 15

[p. 1]

[Nummer 1]

Wim Gijsen
Ballade van de dodelijke regen

Nergens was ik sterk genoeg om tot de goden te bidden
maar ik zag de wereld nooit ouder dan vandaag:
een grijsaard die overal te kort schiet.

daar waren hele volkeren
liggende aan de gezaghebbende bronnen
onder de bekoring der vooruitgang.
Zij hoereerden op zeer wetenschappelijke wijze
en de felpijlige zonen,
deze kinderen van ontucht
namen de wijk naar de ruimte.
Van hun ouders
kregen zij niets mee dan een handvol erts
- onherkenbaar - en bollen waarmee zij
de wereld van zichzelf konden bevrijden.

- desondanks - ieder volk had tovenaars
waarvan de oudsten zich in rimpels verscholen hielden
(onder hen heerste een groot gebrek aan haar)
en soms ontplofte een enkeling
in een stofwolk van duiven -
(later als loos sprookje uitgegeven
deed hij zijn werk opnieuw en stierf niet meer)

Wie redde hen van zichzelf?
Niemand.
In de huizen
maakten de vrouwen zich bleker dan voorheen,
soms betrad een wolf de voorsteden
en vluchtte. Dat was al.
Kantoren sloten feilloos om vijf uur.

Eerst toen enkele boeren stierven
- buikloop - een ziekte in het gras?
kwam er een lichte verwarring, de rode vuren
in de hemel schokten vaker. Men mompelde,

[p. 2]

 

zonen die hun ouders vervloekten,

 

uit eertijds betrouwbare bronnen

 

welde een tijdlang niets dan brak water.

 

 

 

Daarop bevestigden omroepers in dorpen en steden

 

dat het water steeg - later bleek

 

dat velen hun huid reeds hadden verlaten

 

hoewel het water nimmer

 

de grenzen van het toelaatbare had overschreden -.

 

 

 

(Nog weken regende het langdurig)

 

 

 

Nadien werd het drukkend warm, af en toe vond men

 

kleine hoeveelheden geraspt glas in het zand

 

en verweg hielden hele steden zich slapende

 

omdat het licht was uitgevallen.

 

Langs de koudere zeeën echter bleef het kalm,

 

tovenaars begaven zich geruststellend onder de menigten

 

er werden geheel gave babies vertoond en ook

 

vervalste kaarten met een mooi laag sterftecijfer.

 

 

 

Tot dat de zomer kwam

 

op de fietspaden en voorts overal

 

lagen nu veelvuldig kleine verbrande dieren,

 

wandelaars ontbladerden plotseling als bomen

 

kinderen ruilden vingers tegen snoepgoed

 

en men vond stemmen die van niemand waren.

 

Nog later sloot men zich in kamers op

 

en pleegde zelfmoord, bad met andermans handen.

 

Op vrijdag

 

tien minuten na drieën

 

sloop een hete wind door de steden

 

straten en pleinen

 

werden plotseling weer opvouwbaar.

 

 

 

Er heerste stilte als een zeer scherp mes.