De Nieuwe Stem. Jaargang 8

[p. 213]

Remco Campert
Treinreis

1.

Door slapeloos Europa
Rijden wij. Te veel coffeïne, nicotine
In dit grote lichaam. Daarvan rillen
's Morgens vroeg de velden, golft het water
Onophoudelijk, lopen mensen af en aan.

Wij glijden over de brug, soepel
Als een slee. Onder de brug de boot.
Niet ver van de brug een huis
Een vrouw een man een wereld,
Makkelijk en snel gezegd voor de simpele denker.

De steden die wij ontmoeten
Met hun ongewassen gezichten en nerveuse
Gebaren van schuldige stenen en straten:
Angst van eeuwen. Onder alarm
Gaan de daken gebukt en zonder protest.

Hier stoppen wij vijf minuten,
Kopen cognac, het plaatselijk blad
Van de man die dezelfde is als
De man die wij kennen in Praag en Parijs,
Handen glanzend vuil van geld.

Overal in Beieren bouwen
Amerikanen blokken van huizen met
Garages voor hun nieuwe Ford, een PX
Om het vaderland niet te vergeten. Zij
Lachen luid en verbleken.

2.

Mijn buurman heeft handen,
Grote handen liggen op zijn knieën.
Ik schuif van hem af d.w.z.
Hart en verstand houden zich
Met hem bezig, minutenlang.

[p. 214]

 

Hij is gewond. Ik weet niet

 

Waar, maar hij is gewond, want

 

Gezonde mensen trekken ons

 

Aan; wij voelen graag

 

Hun dijen tegen onze dijen.

 

 

 

Wij zien hun ogen graag

 

Op straat in trams in treinen,

 

Als wij vuil zijn of gewond,

 

Bewonderen hun lippen,

 

De val van hun haar.

 

 

 

Mijn buurman kijkt star

 

Voor zich uit. Ik voel

 

Hoe zijn bloed traag wegvloeit,

 

Traag als het uur

 

Dat de trein beheerst.

3.

Ja, zei de Duitser,
Daar zijn er veel gestorven.
Hij wees met zijn hand.
De avond viel over Keulen,
Over de trein, over ons.

Ik heb in een Frans kamp
Gezeten, in een Russisch...
Hij maakte zijn zin niet af.
Hij zag er uit als zestig,
Maar was veertig, naar hij zei.

Steeds terwijl hij sprak
Hield ik in mijn hand
Mijn paspoort, zonder het te willen,
Bijna zonder het te weten. Hierin
Is mijn foto, dacht ik alleen.

Zijn haren waren grijs
Als stof op een schoorsteenmantel.

[p. 215]

 

Sommige fabrieken, zei hij,

 

Werden gebombardeerd, andere niet.

 

Mijn vrouw leeft niet meer.

 

 

 

Und auch die Kinder sind tot.

 

De trein rammelde voort

 

Als bij ons een bierwagen

 

Over ronde stenen. Und

 

Auch die Kinder sind tot.

 

 

 

Ik keek naar buiten,

 

Maar de stad lag reeds

 

Achter ons. Een herinnering

 

Van vuur en dood en pijn,

 

Scherp als een foto in Life.

4.

Het licht van de dag
Breekt door de ruit.

Het is nog te vroeg
Voor de zon.

Zal de wind de hemel
Schoonwaaien?

Ik blaas in mijn handen.
De buitenwereld is wit.

Mijn sigaretten zijn op.
Mijn boek is uit.