De Nieuwe Stem. Jaargang 8

[p. 1]

Victor E. van Vriesland
Acht korte doods-aria's

Cohabitatio

't Verbond dat ons tezamenbindt

Is niet van hier.

Wij liggen aan elkaar versmeten;

Ik woon bij u gelijk een dier -

Totdat het leven is vergeten

En slapend zijn vergelding vindt.

Cour

De zomer lijkt zoo koud.

Geen vogel hier. De binnenplaats

Stierf duizend dooden.

Omheind en zonder licht en oud

Is deze haven waaraan 't leven is ontvloden -

Dat vaart met volle zeilen buitengaats.

Ter herinnering aan Chaïm Weizmann

Gericht en vast door al die jaren
En toch zooveel tekort gekomen.
Al wat hij gaf om zijn volk te vergaren:
Liefde, moed, kracht en aandacht en geduld -
Het werd daartoe door hem zichzelf ontnomen.
In door lijden verwoeste trekken is 't gehuld,
Als in een leegen ouden schrijn, welks glans is weggenomen.

[p. 2]

Ontwaken

De dag breekt aan, het licht breekt uit

En fluit

Uit vele kelen in de boomen.

Moe nog en dof van dooven nacht,

Gewekt uit duistre droomen,

Ben ik naar hier teruggebracht

Waar pijn opnieuw begint,

Maar mij een helderheid herwint:

Weer voort te moeten leven

Met menschen; en dan even

Nog zijn het zevenjarig kind

Dat zich in mij en in mijn zoon voortzet -

En in de menschen allen, als ik lig op 't laatste bed.

Quo usque

Hoe lang? ik voel het naadren

Van 't allerlaatste schrikbewind.

Een stomme rij zwijgende moeders en voorvaadren

Wacht mij tot ook mijn tijd begint

(En eindigt) en ik val met andre dorre blaadren.

Onvoldongen feit

Even ontwaard, en door geen wolk te stuiten,
Een stortbad van scheef licht: de aloude Amstel glijdt
Zwaar, breed en vonkend langs de ruiten.
Een vogel tuit. Dan heeft het grijs zich weder uitgebreid.

[p. 3]

Spelevaart

Laatst ging ik spelevaren

Al op de blauwe doodsrivier.

Daar zag ik scheepjes varen,

Die brachten veel vertier.

Zij hadden witte kielen

En rompen, witte zeilen op;

Tot zij voor anker vielen

Een witte vlag in top.

Zij losten en ontvingen

En dobberden den stroom weer af

(Het waren speelgoeddingen)

Naar zee, dat was hun graf.

Ook ik ging spelevaren

En ben op de rivier geweest;

Al waren er gevaren,

Toch was ik niet bevreesd.

Maar duizelzwaar en dronken

Vond ik op de' oever mij terug.

Het water zag ik fonklen,

De wind floot door het tuig.

't Scheepje zag ik verdwijnen,

Een streepjen aan den horizon.

Eens zal het weer verschijnen

En heengaan met de noorderzon,

Mij halen en verleiden

Dat ik op 't witte dek

Mijn moede leden strek -

Dan zeewaarts langs den blauwen stroom

Zoo vredig en zoo loom

Wegzeilen en verglijden.

Aan mijn kinderen

Als ik nu heenga zult ge mij nooit kennen
Anders dan als vaag beeld, vluchtig voorbijgezweefd;
Maar als ik twintig jaar nog had geleefd
Hadt gij u twintig jaren aan mijn sterven moeten wennen.