De Nieuwe Stem. Jaargang 7

[p. 674]

Anthonie Donker
Matineus

Het wakker worden is een duiventil
Op slag verrezen in den prillen morgen,
Recht overeind en resoluut op til.
En zie, daar naderen reeds de eerste zorgen.

Weer een. En weer een. Onwaarschijnlijk snel
Weten zij mij te vinden. En vanwaar?
Tot uit de duizeligste verte. Tel
Ze maar, ze zijn weer alle bij elkaar.

*

Dit randgebied waartussen ik mij slechts even
Bevind, des morgens, tussen slaap en waak,
Bewust en onbewust, ja dood en leven,
To be or not to be - en verzen maak,

Langs deze kusten scheren de gedachten
Waarmee ik rakelings de hemel raak.
Duinover drijven daaglijks andre machten
Mij weer in lager kring voor praat en taak.

*

Drijvende in het bad van aarde en hemel
Heb ik nog alle dromen voor het grijpen.
Maar in geluid begint het eerst gewemel.
De vroege mussen zijn aan 't scharenslijpen.

Krakeel dat van de daken mij verkondigt
Het mes weer in den dageraad te zetten.
Wat dan den droomvorst, languit en ontmoedigd?
Straatmussen maken daarmee korte metten.

[p. 675]

Vroege ochtend

Het liefst is mij de ongeleefde morgen
Waarin men als een zwemmer bovenkomt,
Dat eerste ogenblik, nog vrij van zorgen
Voordat men plicht en lasten weer besomt.

Dat kort ogenblik van volledig leven,
De oogopslag die om de aarde gaat,
Die blik, helder rondom, nog zonder beven,
En hart en wil slaan in eenzelfde maat.

Kortstondig loopt men langs den wereldrand,
Het is of men de voet op vochtig zand zet
En nog zo diep verwonderd is als Hamlet,

En als een strandvonder de eerste gedachte
Opraapt, van alles los, de onverwachte
Vondst door de zee geworpen aan het strand.

Dag

En lief zijn mij de levenshandelingen,

Het opstaan en het wassen en het kleden,

Het ritueel der dagelijkse dingen

Waarin men zich gereedmaakt voor het heden,

Omdat men zich een dag heeft voorgenomen

Die in de wereldnacht schijnt als een licht,

Dat als het aanstonds weer wordt weggenomen

Geweest zal zijn een tijdelijk gedicht.

Ondanks de talloosheden niet te rijmen

En hun dwarsbomen of de ziel doorvlijmen,

Den demon die het steeds mislukken laat.

Voor d'avond valt als duizend voorge keren

In deze luie klei een beeld proberen

Dat zelfs de wrede zon node verlaat.