De Nieuwe Stem. Jaargang 7

[p. 108]

Gerard den Brabander
Onlust

Dat kleine wat ik in mijn drift verschiet
terwijl mijn diepste wezen het verbiedt,
het existeert als leegte en verdriet,
maar ieder vacuum schept het teederst lied.
Ik min het meest dat, wat ik vàn mij stiet
en aan zijn eenzaamheden overliet.
Want wie zich mengt in al dit ijdel praten,
voelt zich van allen nog het meest verlaten.

Tafels en stoelen kraken diep bezeerd;
de kat wordt langzaam mager en krepeert.
De spiegel, blind en door verdriet verweerd,
is tot zijn starre leegte weergekeerd.
O droeve onlust, die het lijf onteert
omdat hij bloed en teeder vuur ontbeert;
o lichaam, dat geen ander kan behagen,
verkil tot lijk en laat u grafwaarts dragen.

En waar de liefde viel daar viel de wet
van het onvruchtbaar tweegevecht in 't bed.
Daar zwijgen huis en kinderen ontzet,
ja, zelfs de meubelen ontgelden het.
Al kreunt soms het verouderd kabinet;
al ruischt bij tijd en wijlen het closet;
al rinkelen de vorken bij het eten,
wij worden door de stilte opgevreten.

Wie niet bemint waart als een schaduw rond
van het verziekte dagen tot den stond
waarin de nacht opnieuw een licht verslond.
Al neuriet hij ook met vertrokken mond
een lied soms, dat hij in 't verleden vond,
eenzamer dan de meest geslagen hond
ziet hij zichzelven door de naakte straten
zijn weg vervolgen langs de vuilnisvaten.

[p. 109]

 

Zoo lig ik, nauwlijks levend, uitgestrekt

 

op 't bed waarvan de pooten zijn genekt.

 

Een verre boot loeit loom en langgerekt;

 

een nachthond heeft de maanvrouw afgebekt,

 

die zich verschrikt het aangezicht bedekt.

 

En niets en niemand die d'emoties wekt,

 

die het versteende hart houdt ingevroren

 

voor wie ze eenmaal zullen toebehoren.

 

 

 

Voor Dirk Bakker

[p. 110]

Dood van den dichter

Buigt gij u benieuwd naar deze trekken
om ze vóór den dood nog aan te zien?
Wil uw blik dan met de hand bedekken
anders wordt ge ziende blind misschien.

Al wie dacht mij droef te zien vertrekken
nu ik hier den dood zoo lichtend dien,
heeft nog nimmer in dit schedelbekken
wat er bloeit in 't aangezicht gezien.

Sluit mij straks de uitgebrande oogen
waar het vuur nú voor het laatst in blaakt,

dat mij met een blos heeft overtogen
en het sterven mij zoo levend maakt:

't Is dit vuur waaruit mijn ziel, bewogen
opgeteerd, wéér als een vlam ontwaakt.