De Nieuwe Stem. Jaargang 6

[p. 610]

H.W.J.M. Keuls
Verzen

Sonnet

De lichten kwijnen in de vale straat:
Waar zijt gij die zoo pas nog naast mij ging?
Mijn blik liet even los uw bleek gelaat
En reeds zijt ge een voorgoed verloren ding.

Mijn hart is bij geen wederkomst gebaat
En hult zich in zijn eigen schemering,
Die de verwrongen wereld grijs beslaat
Doch schijnsels bergt van oude flonkering.

Van wieg tot graf is slechts een ademtocht
Maar God weet niet hoe lang minuten zijn,
Hoe traag de ziel zich opricht uit de pijn
Om wat verging en niet meer wordt gezocht,
Hoe snijdend kan zijn elke scheidingslijn,
Hoe zwaar het vallen in de laatste bocht.

Rondeel

Ik neem geen afscheid van de dingen
Maar alles neemt afscheid van mij,
De wereld laat mij hulploos - vrij
En wischt zich uit tot schemeringen.

Soms hoor ik een wegstervend zingen,
Soms wiekt een vogel schuw voorbij;
Ik neem geen afscheid van de dingen
Maar alles neemt afscheid van mij.

Verlaten van herinneringen
Wacht ik in een onzichtb're rij
Mijn beurt; daar is geen slavernij,
Geen ongeduld, geen samendringen
En zelfs geen afscheid van de dingen.

[p. 611]

Rondeel

Verlos ons van den droom die leven heet,
Waarin men schuifelt op vermoeide voeten,
Ofwel zich haast naar een verbeeld ontmoeten
En even later zich weer eenzaam weet;
Waar kind'ren reeds boosaardig zijn en wreed
En zachte dieren zich verbergen moeten;
Verlos ons van den droom die leven heet:

O Gij, de duist're bron van alle leed!
Wordt Gij verzaad door de eindelooze stoeten
Van sterv'lingen die voor uw schepping boeten?
Of zijt Ge zelf een droom dien men vergeet,
Een droom binnen den droom die leven heet?

Kwatrijn

Het hart weeft steeds aan een onzichtbaar kleed,
De draden zijn gemaakt van vreugd en leed,
Patroon en kleuren wiss'len als seizoenen;
Het hart weet zelf: nooit komt het kleed gereed.