De Nieuwe Stem. Jaargang 5

[p. 227]

Christiaan Terpstra
The lady of Usher

Waar eens het huis was, rot nu een ruïne.
Een rijwielband hangt in het reigersnest;
de afval stremt de gracht, haar stank verpest
de hokken waartoe nu het huis moet dienen.

Gehavend en doorweekt kleeft dat nog met één vleugel
aan 't leven - en met 't uitzicht uit het vege raam.
Straks is er niets meer dan een ongewone naam,
een ruige rechthoek in het gras misschien. De heuvel

- de kim die 't park omsloot - de valbrug in de weg,
een bloem wellicht, een bres, zijn nog te vinden.
En wie ze vindt weet ook: 't is àl verloren.

Toch is er iets, dat ik om haar nu zeg
en dat mij aan die bouwval steeds zal binden:
haar uitzicht blijft er op de heuvels en het koren.