De Nieuwe Stem. Jaargang 4

[p. 611]

J.B. Charles
De regen

Ik word zo droevig van de regen,
hij ruist vanavond langs mij neer
zo eindeloos, dat ik verlegen
en eenzaam in mijzelven keer.

De regen ruikt als natte oude dekens
die zachtjes komen neergestreken
om klam mij om het hart te slaan.
De regen ritselt als een grijs gordijn
van zachte natte druppelstrepen;
dat doen die in de hemel zijn,
die willen zeker met mij spreken;
want in het stage murmlen van de goten
hoor ik de stemmen, maar mijn langgesloten
verstreden hart verstaat ze niet zo meer,
het is het luisteren ontwend.

Dat, lieve doden, is wellicht dit oude zeer;
maar waarom moet gij, die mij zo goed hebt gekend,
het noemen, en mij verontrusten met die regen?
Ja ja, ik kom wel, maar ik heb nog zorgen,
iets wat ik nu moet doen, of toch maar liever morgen,
maar nimmer doen zal, weet ik, als ik even
blijf staan, terwijl de nacht langs mijn gezicht tast
en ik de nachtgrond ruik en luister naar de regen,
die niet meer ophoudt lisplend in zichzelf te smeken.

De hemelbronnen sijpelen langs mij neer
zo eindeloos, dat ik, al is het tegen
het sluitingsuur, ietwat verlegen
en eenzaam weer naar binnen keer.