De Nieuwe Stem. Jaargang 2

[p. 154]

Verzen
door
Anthonie Donker

Gedepatrieerde

Haar tred was tegelijk vermoeid en fier.
De droefheid van een dier was in haar oogen.
Die dwaalden rond en waren toch niet hier.
Die vroegen en die gaven mededoogen.

Hoe kon zij op dat overvol perron
Zich zoo ver aan de anderen onttoov'ren
Dat zij terug was onder tropenzon
En koelte vond in diepe koepelloov'ren?

Haar trekken droegen werelden van pijn
En haar haast onmerkbaar gebogen rug
Bewees dat ook een vrouw Atlas kan zijn.

Onder het binnendaav'ren van den trein
Deinsde zij eerst een oogenblik terug
Eer zij den wil herkreeg erbij te zijn.

10 Nov. '46

[p. 155]

De idioten

De idioten lijken op elkander.
Zij stammen uit hetzelfde doodenrijk
Van doffe ongeborenheid, geen ander
Leven is levenslang in hun bereik

Dan dat haast kruipend voortgaan, met de armen
Vooroverhangend of de grond hun heugt,
De onbeholpen loop der geestesarmen
Die nooit een lichtend denkbeeld heeft verheugd.

Hun blik blijft in het onderworpen vage
Rondtasten, en wat daar zou willen dagen
Dooft uit voordat het er doorbreken kon.

Een lage nevel hangt om al hun dagen.
Slechts in het voorjaar heft een welbehagen
Hun wezenlooze oogen naar de zon.

11 Nov. '46

[p. 156]

Langzamerhand

Langzamerhand wordt ons het leven liever,
Naarmate zwaarder schaduw op ons valt.
Het hart verzoent zich met de ongerieven
Waarin het weerloos telkens weer vervalt.

Nadenkender plukt het de madelieven
Der vreemde aarde die het straks omwalt,
Als wij 't geschonken nachtental volsliepen
En over ons de nacht der nachten valt.

Dieper wordt ook de vriendschap met de dieren,
Vertrouwder wordt het zoet der bloemengeuren
Aan wie bewust het late leven vieren.

Lang na het onherroepelijk gebeuren
Zal zorgeloos de voorjaarszwaluw zwieren
En zonder ons draagt dan de herfst zijn kleuren.

[p. 157]

Kort dag

Zoolang de wereld onafzienbaar is
Speelt gij het spel als kind, student, soldaat.
Er is geen vroeg of laat, een vaag gemis
Alleen, en de triomf dat men bestaat.

Maar als zij dan tot tijdperk, strijdperk krimpt,
Neemt g'aan den drijfjacht deel op lust en baat,
Geluk, bezit en roem, gij dingt en schimpt
Op mededingers, fel, schel, desperaat -

Morgenrood wordt onmerkbaar avondgoud.
Gij merkt allengs dat het gevecht niet baat.
Hoewel gij dan liefst nog wat dralen zoudt,
Verhaast gij toch den voetstap, het wordt laat.

Oct. '46.