Nieuw Letterkundig Magazijn. Jaargang 26

[p. 47]

Vier gedichten

T. van Deel

Ze liggen in het gras
langs de weg. Er is niets meer
waar ze van op kunnen vliegen.
Wind speelt nog met
hun vleugels. Regen
maakt ze zwaarder nog
dan ooit.

(1974)

Ik zag een appel vallen in het gras
en dacht dat ik dat was, dat ik die
appel en dat gras tezamen was,
begin en eind rondom een boom
die daar staat, vertakt en ruistmijn
appel zag ik vallen in hetgras.

Alles om haar heen heeft zij geschapen
in deze lichte ruimte van haar geest. Hier
kwam eindelijk terecht wat ongemaakt
maar zweeft boven het water, wachtend
op de hand die het boetseert tot beelden
van een zinrijk dat wij achteloos bewonen.
Wie eromheen loopt ziet hoe beweging
in vaste vormen Hgtbesloten. En boven
deze ruimte: een tuin, vol bloempracht
en gekwinkeleer van vogels -
in een werkelijkheid van meer.

*

Ziedaar de bijen, zij vliegen in
en uit, zij zaaien en zij oogsten.
Dit is hun huis, hier wonen zij en
weten zich nu werkelijk bij.

Voor de muur van het insectarium van Artis.