Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 35

[p. 223]

Peter Nijmeijer
Vijf gedichten

O, wat is grammatica jong

Dansles des avonds om zeven,
altijd op volle maag, de zomer
dit jaar een woestijn, een droogte,
een zachte zandlucht in de liezen.

Jong als zijn arm is luistert
zijn hand zo nauw dat de klok
in zijn maag in zichzelf slaat.
Haar heup beducht voor zijn palm

verlegt het contact naar de keel.
Haar stem spreekt nu van leiden,
zijn lies ruikt de hare, de schrik
slaat hem terug in zijn maag. Zij doet

alsof zij van niets weet. Dat denkt hij,
dat leiden dat zo tekeer gaat. Dat
woord dat levensgroot haar ogen vult.
(Alleen de keel blijft verdrogen.)

[p. 224]

Jargon van de verveling

Wat hij wou was belanden. Dus daar ligt
hij in een bed van dof slapende veren.
Met die verveling leeft hij, vliegend
van kussen naar berg, en daartussen.

Maar één neutrale blik uit het raam
en hij ziet: een grens die bestaat,
die van het lichaam, de sprong van de kat
naar de vogel of omgekeerd. Als op celluloid

de Jap zich schreeuwend in het moeder-
schip boort, krioelt de zwarte krant
van de plastic tranen. Eén tik tegen
de klapdeur en de wind vreet zijn ogen.

[p. 225]

Archief

Zwartgerokte dametjes met korrelogen
vol tranen vergaven hun trouwring
om Benito Ethiopië binnen te juichen.

Jij was nog niet geboren, werd niet eens
verwacht, lag als ongewenste foto
in het stoffige familiearchief,
met de stille hoop op een gat

tussen je voortanden. De krant
onderdrukte je geboortebericht,
in het kaarslicht swingde een moeder
zich oud en uit beeld. De wind was
even weg, de cinema om de hoek.

Intussen: Benito met kogels doorzeefd,
een Britse grap over dode lucht
in zwarte rokken op tafel, en wit-
gerokte dametjes met zwarte korrelogen

weer juichend langs de kant van de weg.
Zo werd jouw leven een happen
naar lucht, een gat in het archief.

[p. 226]

Model

Hoe op een kleurige polaroïd
het model naast zijn portret
slaapt, minder dood en minder
eeuwig maar vermoeider dan zijn

slapende evenbeeld op het doek.
Naast het bed staat een tafel
waarop een vaas met rode tulpen.
De tafel is vereeuwigd op het doek,

bloemen en vaas zijn oningekleurd,
behoed voor verwelking. Wat
ontbreekt is het spiegelbeeld
van de schilder. Wel zit hij

in een ander doek schuin achter
de levende slaper gevangen
achter een andere tafel waarop
hij een even dood vel toevertrouwt

wat hij de slaper heeft onthouden
en de kijker met een knipoog
bijbrengt: dat schilder en model
poseren bij het leven.

[p. 227]

Na een étude

Een kanariegele kanarie,
een gekooide traliekooi,
een patstelling
voor slapende handen.

Gewapende vrede: het koude
handvat van de opengestoten
deur, terwijl het vergezicht
spontaan uitblijft.

Benarder is met de mensaap
het duin in, een lang touw
om het middel, met kans
op stuifstorm en verdwalen.

Pathetischer: met een vleugel
in zee gaan, het water
daarboven gespannen
en uw dienaar vollopend

als Chopin na een étude.