Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 35

[p. 447]

Miriam Van hee
Vier gedichten

Het is beslist onbegrijpelijk hoe wij
in die jaren van gemis en grote
onzekerheid, hoe wij in die allerminst
vruchtbare jaren niet zwaar
of ongeneeslijk ziek zijn geworden.

Hoe wij, door de stad ongezien
door de vrienden uitgelezen
met liefde opgeborgen, ontwaakten
telkens weer, denkend: is het dit
waarop wij jarenlang gewacht hebben
en de killige ochtend geen
antwoord gaf.

Hoe wij, bij nu volstrekt vergeten
vrienden, melancholiek met de lepeltjes
tegen de gekregen kopjes tikten
en niets dan vragen als rook
de kamer werden ingestuurd.

Hoe wij onszelf doorheen de koudste
dagen in de misleidende stad hebben
gevoerd is welhaast onbegrijpelijk.

En hoe wij met wat men weemoed
pleegt te noemen eraan terugdenken
is beslist nog minder
te achterhalen.

(Uit: Het karige maal, 1978).

[p. 448]

Penderecki: Lukaspassie - V

hier zullen wij de winter
doorbrengen en dagelijks
zullen onze vermoeide handen
oefenen voor een mooier
handtekening

en als wij hier ooit vandaan gaan
waar anders dan in magere
wachtzalen, in dunne tramhokjes
zullen wij nog rust vinden?

ook bij de dieren zullen wij
niet thuishoren - wat ons ontbreekt
is een veilige pels,
het geluid van vleugels

(Uit: Binnenkamers en andere gedichten 1977-1980, 1980).

[p. 449]

Winter

Zo zal het zijn als wij verlaten
en onvruchtbaar gezeten aan
het raam de uren tot dagen
de kamers tot huizen verzinnen

En tussen ons een stilte
die een hoofd vol dromen nog
verbergt. Een stilte die
de keel dichtsnoert en tenslotte
een stilte vanzelfsprekend reeds,
onoverkomelijk en onbehouwen
als tussen heel oude bergen.

[p. 450]

Winter 2

Langzaam glijden hier de uren
in een bestaan waarin het spreken
al bijna onmogelijk het lachen
ongehoord is het zwijgen
een ziekte

een bestaan waarin de nachten
wakend worden doorgebracht wachtend
op wat nooit komt dromend van
rumoerige trottoirs en teder
geruzie onder de bruggen

langzaam sneeuwt de voortuin vol en
een vreemd samengaan van ongeloof
en verlangen vervult onze vergeelde blik.