Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 34

[p. 593]

Willem van Toorn
Twee doden

Waarom blijf ik ze toch zien,
terwijl ze er niet meer zijn.
Laatst nog op het plein
met haar paraplu Barbara F,
bij de bus, hoewel ze al drie
maanden geleden stierf,
moe in een stil wit bed.

En op dezelfde dag J,
zoals steeds met zijn boodschappentas.
Bij het stoplicht. Dat hij het was
vertelde de regenjas,
triest geplooid om zijn schouders heen.

Hij stond er wat verwezen
aan de kant van de weg in de regen
en wachtte beleefd tot het rood
zou zijn. Niets veranderd. Alleen
is hij minstens al vijf jaar dood.

Maar dat drong pas veel later
door, toen ik terug langs die plek
reed en dacht: kijk, hij staat er
niet meer met zijn trieste bek;
overgestoken zeker - ach nee,
hij is er toch niet meer, J.

Waarom zou hij daar ook staan,
op een kruising van polderwegen,
midden in nevel en leegte,
kilometers van alles vandaan?
Waar zou hij heen kunnen gaan
met zijn boodschappen op zo'n weg?

Misschien als ik het hier zeg
wel naar Barbara F.