Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 34

[p. 558]

Michel Leclerc
Epiloog

Ing. Ekelöf brengt te berde:

Màg ik, als zijn erfgename, feit
aanbrengen ter staving van geschrift?

(Bepleit geherwaardeerd muzeschap
als substraat, grondstof voor de zuster.
Zijn vereerd woord noemde amnetisch
bevlogen me godin Artemis, en
ijlend in zijn kwaal afwisselend
sarcoom, doodsengel, morfine.)

Ik voltrek letterlijk de wil van
zijn roeping als ik halt toeroep
aan Altphilologie, zo onbesuisd
snuffelend naar sporen van de vorst.

In de tekst lichtdrukmalen brandde
die niét, noch in wat los vlees van
de dichter endoplasmisch zijn gezicht.

Pratend met een vurige en vreemde
tong in Istamboel? Mythe. Voor
het bedrijf dienstig, maar doorzichtig.

[p. 559]

Er gaat Furu-Koga een licht op:

Nu pas, in de cel las ik die vier
boeken waar hij ons nooit over sprak.

Die hergeboorten breekt drastisch
al dat verhaal af als op bevel.
Dat gaf wel hij.

IJdel tachtigjarig

geheugen van dat slag rechtslieden-
zielkundigen met veel voorhoofdgefrons
en praats ‘dwang van de herhaling’
of zoiets... Dwang van de herhaling!

Als naamteken geen 文 -

武 wil hij:

weerbaarheid ten dode en de glief
dolk calligraferen met zijn bloed
maar hij viel. Eén van ons verstrengelde
drietal die de zaak af moest doen
weifelde. ‘Doe jij het!’

De door mij

stopgezette reeksen entropie,
van beider genereus martelaarschap
alleen blijvende getuige.