Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 34

[p. 248]

Hans van de Waarsenburg
Zes gedichten

Dodenvaart

Na de dodenvaart, de schepen zwijgen
lauw branden de fakkels
wanneer de bocht wordt gerond

Staande op het hoogste duin
wuift hij naar de zeilen

Niets in dit beeld beweegt
het helmgras ligt

Het lemmet rust.

[p. 249]

Railing

De railing, niets anders
dan de railing
verdwijnt

Over de voeten
valt het licht

Schaduw verdonkert
de plaats, de plekken

Dood is het meten,
de terugtocht
zichzelf te schrijven.

[p. 250]

Roerganger - I

Komend van verre
biedt de roerganger
het zicht niet aan

De ogen staan open
in hun glans
staart de verte

Gevaren naar het noorden
vertrokken in het hoofd

Nergens gaat hij schuil
of laadt een stem het licht.

[p. 251]

Roerganger - II

Zo blijven de reizen
onder de nekharen hangen

Staan er bleke takken
in het achterhoofd

Liggen er dingen
die aan iets doen denken

Wie draait de film
en zijn hart nog om?

[p. 252]

Spinsel van tijd

Wanneer je terugloopt
met het hoofd bedekt
de lippen verzegeld

En nog het heldere glas
van de ogen waar licht
in het hoofd valt

Onder de lindebomen
ga je daar, waar niets
meer is, asfalt en ampels

Nog valt de avond niet
of kraakt er iets zachts
en dwaas in wat schuurt.

[p. 253]

Een rijbroek uit Canada

De vuurplaats vernietigd
de tomahawk begraven
het speelgoed dat nog rook

En ook het boek, de dood, de naam
het gras, het water en de uren

De oorlogskleuren op het gezicht
het broodmes in de laars:

‘Te paard, te paard, wij zijn verraden’.