Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 33

[p. 332]

Lionel Deflo
De Hooiopper

Behoedzaam haalt zij het wapen vanonder het hooi. Op de zwartglimmende loop kleven enkele droge sprietjes. Met een strelend gebaar verwijdert zij het gras dat om de kolf gewikkeld zit. De geur van het hooi, vermengd met een lichte olielucht, prikkelt haar slijmvliezen, doet haar niezen. Zij kijkt in de richting van het witte landhuis, ziet moeder iets blauws (een jurk van Jasmin?) aan de waslijn ophangen. Met een ruk stoot zij het geweer in het hooi, werpt zich languit in het gras. Hoog boven haar bromt een vliegtuig grote cirkels in de lucht. Aan zijn staart fladdert een blauwe slang, waarop gele letters dansen.

Op een paar honderd meter van de hooiopper, over de holle weg, in oostelijke richting, ligt een man in een rotanzetel. Als hij het geronk van het sportvliegtuig hoort, neemt hij de krant van zijn gezicht, zet een zonnebril op, kijkt omhoog, strekt de linkerarm naar het halflege bierglas naast hem op het witte formicatafeltje. Zijn hand fladdert even de hoogte in en jaagt enkele vliegen van de glasrand. Terwijl hij gulzig van het bier drinkt, ziet hij door een opening in de koniferenhaag een vrouw met een gele wasmand onder de arm. Zijn rechterhand schiet uit en plet een vlieg op de tafel.

Zij wrijft in haar ogen, sluit ze en ziet dansende blauwgele vonken. Als zij ze weer opent ziet zij een grote rode vlek naast zich. Met een schrikgebaar tast zij onder het hooi. ‘Moe gaat op boodschappen uit’, hijgt de rode vlek. Zij gaat recht zitten en kijkt in het gezicht van haar zusje. ‘Is het er nog?’ vraagt Jasmin. Gwen knikt, schudt enkele grassprietjes van haar jurk en staat op.

De man met de zonnebril hijst zich moeizaam uit de rotanzetel, grijpt de krant om zich wat koelte toe te zwaaien. Werktuiglijk kijkt hij westwaarts naar de meidoornhaag en het lager gelegen weiland. Een briesje waait hem de reuk van versgemaaid gras toe. Of is het een rookgeur? Met de handpalm als luifel over het voorhoofd staart hij (een halve minuut?) naar het grasland. Het ligt er blauwig bij en lijkt te dampen. Hij tast in het borstzakje van zijn geruit hemd, kijkt naar het tafeltje, grijpt naar een pakje sigaretten. De rotanzetel kraakt onder zijn gewicht. Hij steekt een sigaret op, gooit het pakje achteloos

[p. 333]

op de tafel. Het lege bierglas valt om, rolt van het tafelblad, rinkelt over de terrasvloer.

Het jongste van de twee meisjes, dat met het donkerbruine, kortgeknipte haar, knoopt een zakdoek los en legt het ronde metalen doosje voorzichtig in het gras. ‘Je bent er wel zeker van dat ze niets gemerkt hebben?’ vraagt Gwen, terwijl zij het wapen weer vanonder het hooi haalt. Zij klikt de veiligheidspal los, ontgrendelt, schroeft het metalen doosje open, brengt een goudglanzende kogel in de kamer. Haar gezicht ziet er ineens oud uit, een granaatappel met diepe groeven in de schil. Nooit het geweer vastnemen zonder je te vergewissen of de veiligheidspal vastzit, zei pa, toen zij op zondagmiddagen oefenden op kartonnen schijfjes. De veiligheidspal snapt met een doffe klik dicht.

De man op het terras van blauwe jurategels knipt driemaal zijn aansteker aan en uit, brengt vuur in zijn uitgedoofde sigaret. Rookwolkjes kringelen langzaam omhoog.

‘Heb je hem al gezien?’ vraagt Gwen. ‘Hij wil bruin bakken’, giechelt Jasmin. Gwen grijnst. Haar ogen gloeien groenachtig op als die van een kat. Weer ziet zij de man op zich afkomen, de armen fladderend in de lucht, dreigend, de kop rood aangelopen, hij briest haar woorden toe die zij niet begrijpt, zij vlucht achter de sparreboompjes. Het indianenkamp dat ze met wasdraad en kledingstukken tussen de boompjes hebben opgespannen, rukt hij brutaal uiteen... En die keer van de totempaal en de apachedans. Zij hadden het wél wat bont gemaakt toen, met krijgskreten die niet van de lucht waren, Jasmin moest de offerdood sterven, zij danste gillend rondom de folterpaal, en plots stond daar achter de boompjes die man te raaskallen over met rust laten, stoorzenders, beletten te werken, kankers van de buurt, dat zei die man. Werken? Maar hij doet de godhemelse dag helemaal niets. Hij zit alsmaar bij het raam, voor een grote tafel met veel boeken erop, almaardoor huiswerk heeft die man of straf. In het begin dat wij in ons nieuw huis woonden, wuifde hij ons vanachter het raam toe en hij lachte veel. Nu doet hij niets als vuisten ballen en door het open raam schreeuwen dat wij het wat rustiger moeten doen, dat wij op de holle weg moeten spelen of in de weide, dat hij wil werken godverdomme, dat zegt de man. En verleden week, toen Jasmin een krans

[p. 334]

gevlochten had van de paarse bloempjes die achterin zijn tuin bij bosjes bloeien... Jasmin speelde Winnetoe en voerde een skalpendans uit en weer dook daar de man op, kankerend over zijn kruiden die konden genezen en die we niet mochten uitrukken, dat hij die bloemetjes nodig had voor zijn adem, dat zei de man. Voor zijn adem. Gwen slikt. De vrouw met het blonde haar die af en toe bij hem komt, zegt nooit wat. Die lacht alleen als wij skalpendansen uitvoeren.

Gwen gaat nu languit op de buik liggen en schuift het geweer voor zich uit, dan beweegt zij, steunend op de ellebogen, het lichaam traag vooruit, sleept de benen gestrekt achter zich aan. ‘Sioux op het oorlogspad’, fluistert Jasmin, die de kruipbewegingen nabootst. Het gras voelt vochtig aan en snijdt in de knieën. Als reuzezoutslakken schuiven zij over de weide. Zij kruipen door de opening in de meidoornhaag. Een kikker maakt een luchtsprong en ritselt weg. Een vlokje wol van Jasmins jurkje haakt zich vast in een doorn. Zij hurken neer, de gezichtjes rood, gespannen. ‘Neem jij de loop vast’, zegt Gwen stil. Met het geweer tussen hen in rennen zij gebukt over de holle weg tot bij de eerste koniferen die de tuin begrenzen. Zij sluipen nu van boom tot boom. Het geweer is plots loodzwaar. Gwens zwarte haar kleeft in klissen aan haar gezicht, onder haar jurkje voelt zij hoe een kille zweetdruppel naar beneden glijdt. Alleen het geronk van een vliegtuig is verweg hoorbaar. Haar hart bonst luid in haar keel.

Op vijf meter van het terras hurken zij neer. Jasmin gaat op de knieën zitten, buigt zich naar de aarde. Over haar rug legt Gwen het geweer. Roerloos ligt de man in de rotanzetel. Zijn armen hangen slap naast zijn lichaam. Over de donkere brilleglazen kruipt een dikke, glanzende vleesvlieg. Gwen ontspant de pal, mikt aandachtig, haalt met een krachtige druk de trekker over. Haar lichaam schokt, zij valt achterover, de knal dreunt in haar oren. Zij ruikt hooi en olie en kruitdamp en aarde. Het hoofd van de man hangt nu achterover in de zetel, het rechterglas van de zonnebril verbrijzeld. Op die plaats ziet zij een rood gat, waaruit langzaam bloed begint te vloeien. Zij hoort Jasmin huilend over het gazon wegrennen.

Die nacht werd L.C., landbouwer, wakker door een zacht geknetter dat van het weiland leek te komen. Toen hij hijgend bij de plek stond,

[p. 335]

was de hooiopper haast volledig uitgebrand. Het was pas de volgende vroege morgen dat hij onder de zwartgeblakerde resten het paar halfverschroeide gummizolen opmerkte, waaraan het verkoolde mensenlichaam vastzat.

Wat C. niet kon zien, was dat zich in de rechteroogholte van het lijk een goudglanzend kogeltje had vastgeboord.