Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 32

[p. 700]

Boccarossa
Gedichten

op straat

alerte blikken langs mijn lichaam
melancholieke gedachten
mijn weefsel bestaat uit dromen

schuif mijn hoed opzij
kus mijn vrolijke krullen
kijk in mijn lachende ogen
houd mijn aarzelende hand vast

streel mij bezit mij
mijn geopende mond
mijn halfnaakte borsten
vragen je maar een ding

voorbijgaande schoonheid
is mijn enig bezit
weiger mij niet
probeer mij te troosten

[p. 701]

 

onbekend en ongezien

 

de avond van de moord

 

in de straat van de vissende kat

 

een jongen die wanhopig fluit

 

 

 

iedereen raakte me aan

 

ik plukte hun oogballen

 

uit mijn decolleté

 

en trapte ze plat

 

onder zeer hoge hakken

 

 

 

rood en zwart

 

dunner dan sigarettenvloei

 

was de tweede huid

 

waardoor stormen ontstonden

 

 

 

rood leer en wit bont

 

in blikkerend Napels

 

waar mannen op auto's klommen

 

terwijl ik een schildpad beminde

 

en wandelde over het water

 

 

 

maar nooit vormden zij een muur

 

om onbeschermd tegen te leunen

 

maar de ommuring van een binnenplaats

[p. 702]

 

spreidde ik mij niet

 

maandenlang

 

op dunne papieren

 

lakens

 

 

 

zong ik niet klagend

 

op een hobo

 

mijn levenslied

 

 

 

wachtte ik niet vergeefs

 

op een woord

 

dat je niet kende

 

 

 

bloed in mijn inkt

 

een stap uit het raam

[p. 703]

 

een gouden doos

 

vol geheimen

 

in zijdepapier

 

 

 

sommige reuzen

 

braken mij open

 

 

 

maar enkel lippen

 

kunnen mijn negenendertig

 

geheimen openbaren

 

 

 

een kabouter

 

bewaakt deze grot

 

 

 

in dit paradijs

 

gaat alleen de liefde

 

naar binnen

[p. 704]

 

dit zijn mijn verkrachters

 

 

 

in een kring om mij heen

 

drinken zij zwarte thee

 

zij zijn mij vergeten

 

 

 

hun handen zijn ontvleesd

 

hun haren stoffig

 

ogen en neuzen verdwenen

 

 

 

mijn haat siddert nog steeds

 

tussen deze machteloze schimmen

 

warm bloed stroomt uit al mijn openingen

 

 

 

ik kwam messen en kogels tekort

 

maar hun straf heet eenzaamheid

[p. 705]

 

onzichtbaar ga ik onder de mensen

 

op lenige benen onstoffelijk

 

 

 

ik ben de schaduw van mijn schaduw

 

de lauwe bries van het verlangen

 

 

 

lang geleden ben ik aangeraakt

 

gereduceerd van nul tot nul

 

 

 

mijn geheimste gedachten werden mij ontnomen

 

dit leven was mij ondraaglijk

[p. 706]

 

in bed dacht ik aan

 

niemand in het bijzonder

 

maar aan iedereen

 

 

 

de dingen waar ik van hield

 

hadden zich niet verenigd in jou

 

maar waren verspreid over velen

 

 

 

in bed vernietigde ik

 

en had dan alleen vrede

 

met de hele wereld

[p. 707]

 

hier lig ik wijdbeens

 

verneder mij dieper

 

dan ooit in mijn dromen

 

want ik voel niets meer

 

 

 

ik kijk naar mijn nagels

 

en denk aan de duif

 

die mijn voet uitkoos

 

om te sterven

 

 

 

zijn zijden vleugelslag

 

overstemt mijn tikkelend bloed

 

zijn tedere hals voert mij mee

[p. 708]

 

ik ben niet alleen

 

 

 

mijn geur vergezelt mij

 

mijn adem warmt mij

 

mijn tranen troosten mij

 

 

 

mijn bloed omringt mij

[p. 709]

 

dit lichaam is al gebruikt

 

deze zakdoek ook

 

deze woorden al eerder gelogen

 

in dit braaksel al iemand gestikt

 

 

 

wie zal een nieuw woord

 

tegen mij spreken

 

 

 

was het de zee die

 

mijn wonden waste of

 

was het mijn eigen bloed

 

 

 

wie zal mij ooit

 

gewichtloos beminnen

 

 

 

ik trok speekselsporen

 

in de warmte van sodom

 

klaagde mijn liefde

 

aan heilige muren

 

 

 

ik kuste de hand van de dood

[p. 710]

 

chinese prinses met

 

een fossiel tussen

 

mijn borsten oprijzend

 

uit zwarte pailletten

 

cancanbenen

 

 

 

ik ben een kind

 

ik wil een feest

 

geen nette mensen

 

in nette kleren

 

ik wil Plezier

 

 

 

maar zie de stoet

 

ver achter mij

 

vraagt om eten

 

of wordt geveld door

 

de hand van een ander

 

 

 

jammerklachten

 

in plaats van muziek

 

het feestje was anders

 

dan ik bedoelde

 

 

 

Vrolijk wil ik zijn

 

elke dag opnieuw

 

maar bedroefd ben ik

[p. 711]

 

dit zijn de armen van mijn beminde

 

de enige liefde waar ik voor zwicht

 

 

 

de zee spreidt zich zonder mij

 

een berg smelt onder een andere blik

 

 

 

mijn kussen zijn blind en doof

 

tranen en balsem voor zijn voeten

 

 

 

dit is mijn enige minnaar

 

anderen zal ik nooit kennen

 

 

 

thuisgekomen van een lange reis