Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 31

[p. 111]

Iets met het uitzicht van een vrouw

[I]

Wat blijft er over van
die geperverteerde paranoïatijd?

Dat ik naast iemand ging
die niet iemand was, van
een stoep uit waar geen deur
een toegang gaf, met
een uitzicht dat niet
bestond en ook geen
ander uitzicht bood.
En dat een ijlbode
verscheen uit die
verstarrende afwezigheid
althans zo deed hij zich voor.
Maar hij zei niets en
ging weer weg. Op
zijn rug stond een
gestileerde stier
met ogen ledig als die
van een Grieks godenbeeld.

En toen begreep ik
dat ik op weg was om
niemand te wezen.
Ik kwam mezelve voor als
een wanhoopsdier stikkend
in kortstondigheid.

[p. 112]

[II]

Herinneringen zijn gestorven
stokoud en steriel. Mijn oudste:
je was afwezig op de scheldedijk
vol notebomen te Vlassenbroek.
Ik sprak over jou met
verdronken mond. Ik zei
dat ik je kreet had
verwacht uit een oerwoud
dat nog ledig van mensen
reeds menselijk was, daar
de bomen uit schuim van
het prille licht volwassen
waren geworden, maar dat ik
voor mezelf een opgezette vogel
was. Dat had het einde moeten zijn.
Ik had toen echter nog niet
de tranen van mijn moeder gezien
die trilden als zaad dat
niet wegvliegen kan. Ik weet
niet wie me vergeven kan dat
ik op je gesloten mond nog
een woord heb gesproken dat
je toch niet verstond,
analfabete door geboorte.

Ik wou dat god bestond.

[p. 113]

[III]

Je leeft enkel van
beslagen-glazen bedrog
op je onbewoonde
bewustzijnsgrens trilt
de leugen je verloren
tussen duivel en duivel
die slechts op aarde
bestaat. Hij gluurt uit
je puddingtepels want huist in
de luttele haren die
je venusheuvel - ach heuvel! -
ontsieren. Tobias had
duizend nachten mogen wachten om
dan nog geen bot van bloei
te vinden boven de nauw
te noemen arctische kier
waaruit nog urine stroelt en
toenmaals temerig vloeide
wat geen bloed kon zijn. Tot op
je vingers en je tenen heeft hij
beslag gelegd die nooit in
een hel is geweest. In
je doolhoforen lispelt hij
dat je gezegend bent. Hij duldt
geen tegenspraak tenzij: gelukkig
dat geen god bestaanbaar is.
Dat is echter niet echt
een tegenspraak. Hij geeft me
gelijk door te zwijgen en
overvloedig je zijn foelieloze
spiegel voor te houden
waarachter een woestijn met
de fata morgana van
de vrouw die je waant te zijn,
een wezenloze schaduw slechts
van iets dat uit niets bestaat.

[p. 114]

[IV]

Vogels dragen openlijk
een geheim onder hun
gespreide vleugels dat
ze slapend beluisteren
om hun lot te vernemen.
Ik wilde dat
ik vleugels had
als een meeuw.

Nooit waren wij tezamen op
het strand van de slaap want
je was doof voor de zee
en blind voor de hemel erboven.
De zee voorspelt net als de boom.
Je vond bij de waterarme beek
je druilerige droom naar
de maat van je maanzieke
zenuwstroom door geen geest
gevoed. Ik glimlach denkend
aan meerminnen meer bepaald aan
de zingende nixe, de Loreley.
Jij merkt het niet.
Je moeder zit op
je netvlies gehurkt in
haar overwinterde rokken.
De beurskrant bedekt niet
alleen haar gezicht ze
verdooft de reuk.
Godnogaantoe de wereld is
zo engelachtig slecht en
dat aandelen dalen vind
ik duivelachtig goed.

[p. 115]

[V]

Je kon rijk aan vitaminen in
bezwijming vallen, je voeten
pasten metriekstelserig onder
de kachel op een centimeter na zo
precies als een alexandrijn.
Aldus is de begrenzing des vleses
zei Wies Moens in zijn cellenleer.

Maar het vlees kende je slechts
van eetbare dieren, eerwaarde
dieren, al zei je pastoor dat
de mensen stront konden eten
[het woord komt niet in
het evangelie voor] terwijl hij
zijn duiven in oorlogstijd
gewijde tarwe voerde. Dat een
gedicht middendoor wordt
gesneden door een woord is
medicijn tegen ijdelheid.
Anders weegt elk geladen woord
je veel te zwaar op de nieren
of elders waar ook.

leder mens doet wat
hij kan in zijn leven
zelfs ieder dier. Ik
zou zeggen: elke plant
maar daar ben je
niet tegen bestand
want voortdurend adem
je krankzinnigheid uit
al kijk je scheel naar
je lieve heer om er twee
te zien. Was het drie
dan had ik het wagen er
voor over, nietsvuldigheid.

Jan VERCAMMEN