Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 30

[p. 542]

Drie gedichten

□

De langzaam leeglopende stad
de woorden idem
Toen hij sprak over zee

& handen werden gereikt
van violet

Het zachte blauw een roep
werd, waarin leven verstomde

& ook: kom, kom
het paspoort niet uit die
binnenzak kwam

& anoniem sloeg een golf
daglicht de nacht stuk,
voor goed

Stond hij wrak & beurs
te zijn

Misschien schuim

Misschien biestarwegras.

[p. 543]

□

Het is een steen oppakken
de gladde kanten voelen &

Tussen de vingers loopt
verleden
met b.v. Freud,
de lamlendige verstoorder,
terug naar een tepel

Die je zacht koesterend
tussen je lippen houdt,
vroege herinnering
van iedere dag

Wanneer licht zich
vast zet
in het dichtslaande oog
van het mogelijke &

As geen kleur
meer mogelijk maakt.

[p. 544]

□

In bitter avondlicht lijkt het
een man zonder hoofd
bij eb,
staande

Die zijn handen beweegt
of hij dit licht
nog moet betasten

In dit avondlicht slijpt
de meeuw de snavel
bij eb
de wetsteen ontwijkend

Vindt de man het beeld
niet meer
dat hij kent

Een witlinnen doek geplooid
op het schilderij
van de nacht

Haar hoofd schurend onder
de vleugel van de meeuw,
bij eb

de wetsteen ontwijkend.

Hans VAN DE WAARSENBURG