Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 29

[p. 756]

[Vier gedichten]

Doopceel in vraagtekens

Wat voor geheim bergt deze burger
die niet gelooft in kerk en staat,
wie is die rusteloze zwerver
die steeds in zijn pantoffels staat?
Waar schrijft die luiaard al zijn boeken,
wat al verzwijgt die babbelaar,
waarom ontvlucht hij trouwe vrienden
en scheidt hij vechters van elkaar?
Hoe lang zou deze grijsaard slapen,
hoe rap verslijt zijn broze hart,
wat houdt hem weg van 't openbare
maar drijft hem naar een boekenmarkt?
Kan deze stugge man beminnen,
is deze spotter ooit serieus,
trekt ooit zijn buiten op zijn binnen,
leidt hij zichzelf soms bij de neus?
Waaraan zal deze man eens sterven,
hij die slechts om te leven leeft
maar van geen eeuwigheid wil weten
omdat hij daar geen lichaam heeft?

[p. 757]

 

Waarom in die trant verder schrijven,

 

waarom in 't ijle nog gedregd,

 

waarom wil ik nog wakker blijven,

 

de nacht heeft alles stilgelegd?

 

Misschien kan ik u toch wel paaien

 

bij 't slot van dit vermoeid gedicht:

 

ik blijf voor alle winden open,

 

ik ga voor alle vlagen dicht.

[p. 758]

Een woord zijn

Mocht ik een woord zijn
het zou ZIJN zijn
niet 't zijn van mijn en dijn
maar 't zijn van was en is
het zijn van zal
van worden en geweest
het zijn van zou.
Ook niet het zijn van: Zij!
want 'k zou in den beginne
vóór het woord
aan woorden nooit begonnen zijn.
Zij vragen steeds om zin
om zin-gewin
tot ze hun zijn verloren zijn
tot hebben zijn verworden.
'k Zou in mezelve woordeloos
verzwegen en gebleven zijn
een grenzeloze stem
die al wat is uit louter zijn
zou zeggen wat er nooit
een woord voor ons bevrijdt.

Helaas vandaag en voor altijd
blijf ik verdoemd tot hulpwerkwoord
van duizend ijle kerkhofwoorden
die bij mijn stem te rade gaan
maar wat is stem en wat is raad
om inspraak in mijn ZIJN-bestaan.

[p. 759]

Kringloop

Met woorden vlieg je alle kanten uit
je ronkt er mee alle oren in
maar in de lucht verijlen ze van zin
en landen in een mistgeluid.

Wat overblijft aan decibels golft rond
verdwaalt langs kruin asfalt en riet
of in de sferen van 't steriele niet
of sukkelt in een mensenmond.

Daar warmt het zich gedwee maar niet voor lang
het woord is adems beste voer
de loze tong ligt dorstig op de loer
en koppelt praat bevel en zang.

De wereldwoordenmarkt is nooit voldaan
de mikro's kramen alles uit
en daar begint met vers versterkt geluid
de dwaze tocht van lip af aan.

[p. 760]

Niets dan de waarheid

Geen overzij
geen grens
de mens
is geen forens
die in en uit
zijn huid
op avontuur
trekt boven ruimte en duur
na zeven keer
of meer
vervellen.

Er is geen brug
terug
er is geen veer
voor schimverkeer
dit fraaie lijf
gestrekt en stijf
voor goed geschonden
is minder dan een zaailing rijst
die kiemend
uit zich zelf verrijst.

Karel JONCKHEERE